Σάββατο 30 Μαΐου 2009

ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΘΕΡΙΑΚΛΗΣ ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ



31 ΜΑΪΟΥ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ

Η Στέλλα ήταν από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της παιδικής μου ηλικίας.
Ορφανή από γονείς ,καμιά 10ρια χρόνια μεγαλύτερη από τον πατέρα μου, την είχε πάρει ψυχοκόρη η γιαγιά μου, όταν γέννησε τα δύο παιδιά της, και η Στέλλα τα μεγάλωσε μαζί της και στην δική της αγκαλιά σαν δικά της .
Στην ζεστή αυτή αγκαλιά πέρασα και εγώ τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μέχρι που κάπου όταν έγινε περίπου 50 χρονών την παντρέψαμε με ένα λεβεντόγερο τον Αχιλλέα και η Στέλλα έφυγε από το σπίτι μας και πήγε και έμεινε στην Ηλιούπολη σε ένα σπιτάκι με κήπο που είχαν φτιάξει με τις οικονομίες τους.
Η Στέλλα πέρναγε καλά με τον σύζυγο από τον οποίο όμως έμαθε σε προχωρημένη ηλικία να καπνίζει.
Με την γιαγιά μου παίρναμε συχνά το λεωφορείο της Ηλιούπολης , και επισκεπτόμαστε την Στέλλα γιατί την είχε σαν παιδί της.
Με την Στέλλα λοιπόν κάπου στα 12 με 13 κάπνισα τα πρώτα μου τσιγάρα, που ήταν Άσσος χωρίς φίλτρο, κάνοντας τα τράκα από την κούτα των 100 που έπαιρνε ο άντρας της.
Από κει και πέρα η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη.
Για να είμαι γνήσιο αντράκι ΕΠΡΕΠΕ να καπνίζω και στο Γυμνάσιο πλέον στην τσέπη μου υπήρχαν πάντα ΚΑΡΕΛΙΑ στο φτενό κουτί των 10.
Η κυριαρχούσα τότε ιδεολογία ήταν ότι το τσιγάρο συμβαδίζει με ανδρισμό, με ανεξαρτησία και επαναστατικότητα , με κουλτούρα, με νιότη και γοητεία.
Τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο το πακέτο είχε γίνει των 20,στο στρατό τα πακέτα έγιναν 2 και σε σύντομο διάστημα έγιναν 3 την ημέρα.
Κάπου στα 30 έβγαλα μια μέρα αίμα στα πτύελα.
Αμέσως έκανα βρογχοσκόπηση και οι κυτταρολογικές εξετάσεις έδειξαν δυσπλασία που τελικά όμως μετά και από άλλες εξετάσεις αποδείχτηκε ότι οφειλόταν σε ακτινομύκητα προφανώς από τον αναπνευστήρα της θάλασσας.
Τότε έκοψα για πρώτη φορά το κάπνισμα έχοντας όμως την αίσθηση ότι το κόψιμο αυτό ήταν σαν να έχω ξεκόψει από κάποιο στενό μου φίλο.
Έβλεπα τις καινούργιες μάρκες τσιγάρων που κυκλοφορούσαν και είχα μέσα μου την απορία τι γεύση να έχουν;
Μετά από 3 χρόνια άκαπνος έκανα το κλασικό σφάλμα όσων έκοψαν μεν το κάπνισμα αλλά το τσιγάρο παραμένει σφηνωμένο στο μυαλό τους.
Είπα ,πως τώρα πια μπορώ να κάνω ένα-δυό τσιγαράκια την μέρα μετά το φαγητό.
Ύστερα από λίγο όμως κάπνιζα πάλι γύρω στο 1 ½ πακέτο την μέρα.
Το πρώτο λαμπάκι που άναψε στο θολωμένο από καπνό μυαλό μου ήταν ο θάνατος μέσα σε 2 μήνες από καρκίνο του πνεύμονα του καπνιστή πατέρα μου.
Πρώτη του φορά στα 76 του μπήκε σε νοσοκομείο και δεν ξαναβγήκε από κει ζωντανός.
Δεύτερο λαμπάκι άναψε όταν με το τσιγαράκι μου ανά χείρας πήγα σε ένα ντεκ με δύο κοπέλες στο Φιουμιτσίνο της Ρώμης να ρωτήσω κάτι.
Το περιφρονητικό βλέμμα τους έδειχνε ότι δυστυχώς είναι αναγκασμένες να εξυπηρετήσουν αυτόν τον υποανάπτυκτο τύπο που τις πλησιάζει καπνίζοντας.
Το τρίτο λαμπάκι άναψε όταν με πέταξαν έξω από τα Mc Donalds της Βουδαπέστης όταν άναψα ένα τσιγάρο. Μέχρι τότε αυτό στην Ελλάδα ήταν αυτονόητο.
Στην Βουδαπέστη δε βρέθηκα σε ροκ συναυλία σε κλειστό γήπεδο και όσοι ήθελαν να καπνίσουν έβγαιναν έξω.
Αντίστοιχα μια βδομάδα πρίν στο κλειστό του ΟΑΚΑ σε συναυλία της Αλεξίου παρά το ότι έγραφε πως απαγορεύεται το κάπνισμα, δεν μπορούσες να την δεις καλά από το ντουμάνι.
Τέλος το τέταρτο ήταν όταν στα Μπολσόι της Μόσχας βρέθηκα να καπνίζω στριμωγμένος σε ένα άθλιο χώρο 2 επί 2 πριν τις τουαλέτες μαζί με μερικούς χαρμάνηδες Ρώσους.
Διαβάζοντας πλέον και τα σχετικά με τις εξαρτησιογόνες ουσίες, άρχισα σιγά σιγά να σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν συνειδητοποίησα ότι δεν διαφέρω σε τίποτα από τον τελευταίο ηρωινομανή.

Αισθανόμουνα πια ντροπή που κάπνιζα και οίκτο για τον εαυτό μου και τους άλλους καπνιστές που έβλεπα, τον ίδιο ακριβώς όπως με τα δυστυχισμένα αυτά παιδιά που έχουν πέσει θύματα της εξάρτησης.
Έχοντας πλέον χάσει κάθε αυτοεκτίμηση για μένα ήρθε και το επόμενο λαμπάκι.
Ο μπατζανάκης μου, άλλος θεριακλής ,είχε και αυτός καρκίνο του πνεύμονος !
Είχα πια σταματήσει να λέω τις γνωστές ανοησίες των καπνιστών πως αυτός που δεν καπνίζει θα πεθάνει υγιής.

Εκείνη λοιπόν την εποχή έτυχε να κάνω μια συζήτηση καπνίζοντας το τσιγαράκι μου με ένα συνάδελφο λέγοντας του πόσο τυχερός είναι που δεν καπνίζει.
Μου απάντησε χαρακτηριστικά ότι πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχε τρύπα στο σώμα του από την οποία να μην καπνίζει.


Στην εύλογη απορία μου πως το έκοψε, μου απάντησε ότι γυρνώντας μέσα σε 15 μέρες δεύτερη φορά από το Λονδίνο, έχοντας προμηθευτεί από το Duty free τις κούτες με τα τσιγάρα του και τα πούρα του έκατσε σπίτι του και σκέφτηκε γιατί είχε πάει στο Λονδίνο δύο φορές σε τόσο σύντομο διάστημα ;
Είχε συνοδεύσει δύο φίλους του στο νοσοκομείο τον ένα με καρκίνο του πνεύμονα και τον άλλο με καρκίνο του λάρυγγα.
Μόλις έκανε αυτή την σκέψη κάτι άστραψε μέσα του ,πήρε τις κούτες και τα πούρα τα πέταξε στον σκουπιδοντενεκέ και δεν ξανακάπνισε ποτέ του !
Αυτή η κουβέντα ήταν το έναυσμα για να πραγματοποιήσω την από καιρό απόφαση που είχα πάρει και συνεχώς, όπως οι περισσότεροι ανέβαλλα, να κόψω το τσιγάρο.
Μόνο που εγώ δεν πέταξα όσα είχα στο σπίτι.
Τα κάπνισα όλα σαν τελευταίο ασπασμό σε ένα τόσο ύπουλο φίλο που με υπονόμευε τόσα χρόνια. Μάσησα κανένα μήνα και τσίκλες νικοτίνης μέχρι να πονέσουν τα σαγόνια μου και όσο πέρναγαν οι άκαπνοι μήνες τόσο ξαναποκτούσα βαθμιαία την χαμένη μου αυτοπεποίθηση.
Σήμερα πια μετά από 15 χρόνια άκαπνος δεν έχω ούτε ανάμνηση, ούτε καμία επιθυμία για κάπνισμα. Ελάχιστες μόνο φορές στον ύπνο μου όταν βλέπω εικόνες από το παρελθόν και βλέπω τον εαυτό μου να καπνίζει, ξυπνάω έντρομος και ξέσκεπος , σκεπάζομαι ξανά και ξαναβρίσκομαι τάχιστα ήρεμος πλέον στην αγκάλη του Μορφέως.

ΥΓ 1-Στο παρελθόν έχω γράψει ένα ποστ για το κάπνισμα που έχει και την σύγκριση των εξαρτησιογόνων ουσιών μεταξύ τους.
ΚΑΠΝΙΣΕ ΑΦΟΒΑ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!

ΥΓ-2 Μέσα όμως στα τόσα κακά που προκαλεί το κάπνισμα έχει και ένα καλό !
Δεν κάνει διακρίσεις ,είναι απόλυτα δημοκρατικό!
Την ίδια μοίρα θα έχεις είτε είσαι άνθρωπος των γραμμάτων όπως ο Γιώργος Βιζυηνός, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Μάριος Χάκκας ,είτε είσαι καλλιτέχνης όπως ο Τζορτζ Χάρισον, ο Πωλ Νιούμαν, ο Γιούλ Μπρύνερ, είτε είσαι πολιτικός όπως η Μελίνα, ο Γεννηματάς, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Παπαγιαννάκης, είτε είσαι απλός άνθρωπος όπως ο πατέρας μου, ο Βαγγέλης, ο Τάκης, ο Πέτρος για τον οποίο έγραψα και το ποστ
ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΧΑΘΗΚΕ……

Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο στο Σταμάτη, την Βέτα, τον Νίκο, την Άννα, την Ηλιάνα, την Λιάνα, την Γεωργία, τον Θόδωρο και αρκετούς άλλους φίλους μου που εύχομαι ολόψυχα να μην γνωρίσουν και αυτοί την δημοκρατικότητα του καπνίσματος !








Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

ΙΝ ΜΕΜΟRΙΑΜ



Τις τελευταίες μέρες έχουμε κατακλυσθεί τηλεοπτικώς από την ακατάπαυστη λογοδιάρροια των πολιτικών μας, που ο καθένας τους με διάφορες μπουρδολογίες προσπαθεί να μας πείσει για την ορθότητα των θέσεων του και για την σημαντικότητα των απόψεων του.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι , οι στοιχειωδώς νοήμονες από τους ακροατές τους, πριν να ανοίξουν το στόμα τους ξέρουν από πριν τι πρόκειται να πουν οπότε δεν έχουν λόγο να τους ακούσουν και το μόνο που κάνουν είναι να αλλάζουν κανάλι.
Βέβαια αν βλέπεις τις ειδήσεις των 8 κινδυνεύεις όταν να πας να αποφύγεις το φασιστικό τσίριγμα του Άδωνη , να πέσεις στην μεγαλοστομία του Παυλόπουλου να αντιμάχεται λάβρος την αερολογία του Τσίπρα και εκεί που αλλάζεις απελπισμένος κανάλι, σου ξεπροβάλλει μπροστά σου στομφώδης , αερολόγος και μακιγιαρισμένος ο Κουλούρης, οπότε εξουθενωμένος καταφεύγεις στις επόμενο κανάλι με ειδήσεις, όπου εκεί πλέον περιμένει να σε αποτελειώσει ο ξύλινος λόγος από την μόνιμη κασέτα της Αλέκας.
Πως λοιπόν να μην μου έρθει αυτόματα στο μυαλό ο στίχος του Διονύση:

Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις
Εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις
Παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
Απ΄το πόδι με τραβάς βαθειά μέσα στο χώμα.

Μου έχει κάνει εντύπωση ότι όσες φορές έτυχε να βρεθώ εκτός πολιτικών εκδηλώσεων, σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο, με πολιτικούς διαφόρων παρατάξεων, έκανα την διαπίστωση ότι όλοι τους εκτός τηλεόρασης είναι σαν και μας και μιλάνε φυσιολογικά και λογικά!
Φαίνεται όμως ότι έχουν καταλάβει πως το κομματικό ακροατήριο που απευθύνονται θέλει να ακούσει αυτά που πιστεύει ότι πρέπει να πουν οπότε και αυτοί επιβεβαιώνουν τον στίχο από άλλο τραγούδι του Σαββόπουλου:

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
Μα ακούγονταν ευχάριστα στ΄ αυτί μας
Γιατί έμοιαζε μ΄ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
Κι ακούγοντας τον ησύχαζε η ψυχή μας.


Προσωπικά λοιπόν τα τελευταία χρόνια μόνο σε πέντε πολιτικούς δεν άλλαξα ποτέ μου κανάλι, όταν τους έβλεπα να εμφανίζονται στην τηλεόραση και αυτό γιατί ο πολιτικός λόγος και των πέντε είχε προσωπική θέση και άποψη.
Είναι αναπόφευκτο και δεν είναι δυνατόν να συμφωνείς με τις απόψεις και των πέντε, αλλά είναι από τους ελάχιστους που τους ακούς να εκφράζουν προσωπικές θέσεις με επιχειρήματα, σαφώς επηρεασμένα από τον πολιτικό τους χώρο, πολλές φορές όμως αιρετικές και απρόβλεπτες, αλλά και γι΄ αυτό τον λόγο ενδιαφέρουσες.
Αυτοί οι πολιτικοί είναι ο Πάγκαλος, ο Μάνος, ο Ανδρουλάκης ,ο Ανδριανόπουλος και ο Παπαγιαννάκης.
Ο θάνατος του τελευταίου, που δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά, θεωρώ ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες απώλειες της πολιτικής μας ζωής γιατί ήταν ένα από τα άτομα που πιστεύω ότι με την όλη στάση του στην ζωή, καταρρίπτουν την μηδενιστική και ισοπεδωτική άποψη που ύπουλα διοχετεύεται στον κόσμο πως :
ε, όλοι ίδιοι είναι!
Ε, λοιπόν δεν είναι όλοι ίδιοι!
Ο Παπαγιαννάκης το απέδειξε έμπρακτα με όλη την στάση του στην ζωή και με το ήθος που τον διέκρινε.
Ότι άλλο και να γράψω θα είναι πλέον περιττολογία και γι΄ αυτό σταματώ εδώ.
Είμαι σίγουρος ότι το χώμα που θα τον σκεπάσει θα είναι ελαφρύ και θα περιέχει μέσα του τους σπόρους για νέες και ισάξιες πολιτικές προσωπικότητες που τόσο πολύ τις χρειάζεται αυτός ο τόπος.

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

ΙΙ- ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η BELLA NAPOLI !



Ίσως από το προηγούμενο ποστ να δημιουργήθηκε σε μερικούς η εντύπωση ότι η Νάπολη είναι μια πόλη που αξίζει να περάσεις να την δεις και να φύγεις.
Όμως η Νάπολη εκτός από την ομορφιά του φυσικού της τοπίου καταφέρνει να συνδυάζει την μεγάλη φτώχια μαζί με την αριστοκρατική πολυτέλεια του ιστορικού της παρελθόντος και αυτό το πετυχαίνει με τα πολλά και σημαντικά μνημεία και μουσεία που διαθέτει.
H Νεάπολη (Νέα Πόλη) οφείλει την ίδρυση της στους Έλληνες της Κύμης που είχαν εγκατασταθεί στα παράλια της Καμπανίας από τα μέσα του 8ου αι. π.Χ και σε ένα μεγάλο μέρος η ομορφιά της οφείλεται στο ότι στην 3000ετή της ιστορία έχουν περάσει από εκεί όλες οι φυλές του Ισραήλ και η κάθε μία έχει αφήσει το στίγμα της.
Εκτός από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους την έχουν κατακτήσει Νορμανδοί, Γερμανοί, Γάλλοι, Αραγόνοι ,Ισπανοί και Βουρβόνοι.

1-Το Palazzo Reale προς την πλευρά της θάλασσας με τους κήπους του επάνω.

2-Η περίφημη μαρμάρινη σκάλα του ανακτόρου.

.Στο κέντρο της δεσπόζει το Palazzo Reale (1,2),ανάκτορο που ξεκίνησε από το 1600 από τον Ισπανό αντιβασιλέα και παρέμεινε παλάτι μέχρι το 1946 που κατάφεραν να ξεφορτωθούν τον Ιταλό βασιλιά που είχε στηρίξει τον φασισμό του Μουσολίνι.
Στην πλευρά του κτηρίου που βλέπει στην πλατεία Plebiscito, που είναι η μεγαλύτερη της πόλης, υπάρχουν σε κόχες τα μαρμάρινα αγάλματα όλων των βασιλιάδων της Νάπολης (3).
3-Το άγαλμα του Ruggero Il Normanno από την πρόσοψη του Palazzo Reale.

.Η πλατεία Plebiscito πήρε το όνομα της από το δημοψήφισμα του 1870, που οδήγησε την Νάπολη στο ενωμένο πλέον βασίλειο της Ιταλίας.
Στην άλλη μεριά της είναι η εκκλησία του San Francesco di Paola με την όμορφη κιονοστοιχία της στα δύο της πλάγια(4).
4-Η πλατεία Plebiscito με την εκκλησία του San Francesco di Paola στο βάθος.
.
Κοντά στο Palazzo Reale προς την μεριά του λιμανιού δεσπόζει το πανέμορφο Castel Nuovo (5,6,7,8) που σημαίνει Νέο Κάστρο για να ξεχωρίζει από το άλλο κάστρο της Νάπολης το Castel dell’ Ovo.Σήμερα είναι το Δημοτικό μουσείο της πόλης.
5- To πλαϊνό μέρος του Castel Nuovo.
6- Η κεντρική μαρμάρινη πύλη του Castel Nuovo.


7-Η εσωτερική αυλή του Castel Nuovo.
8-Η αναμνηστική πλάκα στην αυλή για τους Ιταλούς στρατιώτες που σκότωσαν οι Γερμανοί στην Κεφαλονιά και την Κέρκυρα το 1943..
Στην σάλα των Βαρόνων , με την τόσο χαρακτηριστική οροφή (9), το 1486 ο Ferrante I της Αραγονίας όταν μυρίστηκε ότι οι βαρόνοι συνωμοτούσαν εναντίον του τους κάλεσε σε χορό στην αίθουσα αυτή και τους καθάρισε όλους!
9-Η χαρακτηριστική οροφή της σάλας των Βαρόνων .
.
Στο μουσείο ενδιαφέρον έχει και μια μπρούτζινη πόρτα (10) που κάποτε ήταν στην είσοδο του κάστρου και έχει μια σιδερένια μπάλα από κανόνι σφηνωμένη από την μια της μεριά και μια τρύπα από την αντίθετη πλευρά!
Πιθανολογείται ότι την πόρτα την βούτηξε λάφυρο ο Κάρολος ΙΙΙ και την φόρτωσε στο καράβι του για την Γαλλία. Στο ταξίδι όμως κοντά στις ακτές του Ραπάλλο του ρίξαν με κανόνια οι Γενοβέζοι, μια μπάλα την κτύπησε και έμεινε επάνω της και οι Γενοβέζοι που νίκησαν την επέστρεψαν στην Νάπολη.
Μετά την επίσκεψη στο κάστρο η κοντινή πολύ κομψή Galleria Umberto I είναι ότι πρέπει για ένα εξαιρετικό καφέ (11).

10- Η μπρούτζινη πόρτα με την ενσφηνωμένη μπάλα στο κάτω αριστερό της μέρος.Η πόρτα απεικονίζει τα κυριότερα επεισόδια της μάχης του 1462 που ο Ferrante d’ Aragona νίκησε τον Giovanni του Anjou και τους επαναστατημένους βαρόνους.
11-Το εσωτερικό της Galleria Umberto I .
.
Ένα άλλο κάστρο στην παραλία και προς το μέρος που αρχίζουν οι πιο σικ συνοικίες, είναι το Castel dell’ Ovo (12,13,14,15) που ο θρύλος θέλει ότι στα σπλάχνα του είναι κρυμμένο ένα μαγικό αυγό,εκ ου και το όνομα του. Το κάστρο ολοκληρώθηκε τον 16ο αιώνα και σήμερα χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις .

12-Η θέα από το αρχαίο ελληνικό Παυσίλυπον που στα ιταλικά έγινε η σημερινή συνοικία Posillipo .Φαίνεται το Castel dell’ Ovo και στο βάθος ο Βεζούβιος.
13-Από την ίδια θέση το Castel dell’ Ovo με μεγέθυνση.
14-Μέσα στο Castel dell’ Ovo μια εικόνα από την παλιά Νάπολη μαζί με την εικόνα του κοιμώμενου το μεσημέρι εργάτη, επάνω στις τάβλες μιας έκθεσης κρασιών!
15-Από τις πολεμίστρες του κάστρου φαίνεται η ανήσυχη γλαρίνα που φοβήθηκε από την παρουσία μας για τα αυγά που έκλωθε!
.
Το κάστρο όμως που δεσπόζει της πόλης, είναι το σχήματος άστρου, κάστρο του Sant'Elmo στον ομώνυμο λόφο (16). Εδώ τον 10ο αιώνα υπήρχε μια εκκλησία του Sant'Erasmo.
Όπως λοιπόν τις Σταυρούλες καταλήγουν να τις φωνάζουν Ρούλες, έτσι και ο Sant'Erasmo έγινε "Ermo" και τελικά "Elmo".
Δίπλα υπάρχει η Certosa di San Martino,σήμερα μουσείο, που ήταν μέχρι τις αρχές του 1800 ένα καρθουσιανό μοναστήρι (17).
16-Το κάστρο του Sant'Elmo πίσω και μπροστά η Certosa di San Martino από το Castel Nuovo ..
17-Η είσοδος στο ναό της Certosa di San Martino.
.Επειδή όμως είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι, όπως και εγώ, χαμπάρι δεν έχετε τι είναι το καρθουσιανό μοναστήρι, ο Αθεόφοβος δεν αφήνει τίποτα στο σκοτάδι.
Λοιπόν οι Καρθουσιανοί είναι ένα τάγμα μοναχών που ιδρύθηκε από τον άγιο Βρούτο ,βοήθεια μας, στην περιοχή Σαρτρέζ, .
Το κτήριο διαθέτει μια από τις ωραιότερες εσωτερικές αυλές μοναστηριού (18) στην Ιταλία, με 64 μαρμάρινες κολόνες αναγεννησιακού στυλ.
Στην μια γωνία της αυλής υπάρχει ένα νεκροταφείο μοναχών διακοσμημένο με νεκροκεφαλές .Αυτή με το στεφάνι μάλλον θα ήταν κανενός ηγούμενου (19) !
18-Η εσωτερική αυλή του μοναστηριού.
19-Το νεκροταφείο των μοναχών διακοσμημένο με μαρμάρινες νεκροκεφαλές .
20-Η θέα προς την θάλασσα από την Certosa di San Martino.
21-Η θέα προς την πόλη από την Certosa di San Martino.Προς τα δεξιά φαίνεται η ευθεία των δρόμων που αποτελούν την Spaccanapoli .
.
Το μοναστήρι έχει θαυμάσιους κήπους και εξαιρετική θέα προς την πόλη (20,21).
Στον λόφο αυτό, που είναι η καλή συνοικία Vomero, εκτός από τους καλόγερους, που ως γνωστόν παντού διαλέγουν ωραία μέρη για να κτίσουν τα μοναστήρια τους, έφτιαξε παραδίπλα και το σπιτάκι του και ο βασιλιάς. Έτσι λοιπόν τον 18ο αιώνα ο Ferdinand II di Borbone έκτισε το φτωχικό εξοχικό του για την δεύτερη γυναικούλα του Lucia Migliaccio, δούκισσα της Floridia και έτσι μας προέκυψε η Villa La Floridiana (22), σήμερα μουσείο με πορσελάνες, που περιβάλλεται από τεράστιους και θαυμάσιους κήπους.

22-Η Villa La Floridiana , μουσείο με πορσελάνες με τους θαυμάσιους κήπους.
.
Ο λόφος εκτός από την οδική πρόσβαση έχει και πρόσβαση με τελεφερίκ από διάφορα σημεία.
Σε έναν άλλο λόφο της πόλης κτίστηκε το 1738 ένα άλλο παλάτι από τους Βουρβόνους το Capodimonte (23) ,αρχικά ως κυνηγετικό περίπτερο, ενώ από το 1759 στέγασε την συλλογή Φαρνέζε και από το 1860 μέχρι το 1947 ανήκε στον οίκο της Σαβοϊας και ήταν η κατοικία του δούκα της Αόστης.

23-Το μουσείο του Capodimonte.
.
Σήμερα πια στεγάζει μια από τις πιο αξιόλογες πινακοθήκες της Ιταλίας εφάμιλλη με τις αντίστοιχες διάσημες συλλογές της Ρώμης, της Φλωρεντίας και της Βενετίας.
Φιλοξενεί μεγάλα ονόματα της ιταλικής και όχι μόνο, τέχνης, όπως Ελ Γκρέκο(24), Τιτσιάνο(25), Ραφαήλ, Μιχαήλ Άγγελο, Μποτιτσέλι, Καραβάτζο, Μπρέγκελ(26) , Μαντένια, Παρμιτζανίνο, Μπελίνι και πολλούς άλλους.
Όπως όλα τα παλάτια περιβάλλεται από θαυμάσιους κήπους(27).
24-Ελ Γκρέκο. Νεαρός που φυσά το δαδί για να ανάψει την φλόγα.1575
25-Tιτσιάνο Βετσέλιο Ο Πάπας Παύλος ο Γ' και οι εγγονοί του Αλεσάντρο και Οτάβιο Φαρνέζε- 1546 Θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα ψυχολογικά πορτραίτα όλων των εποχών.
26-Πίτερ Μπρέγκελ. Τυφλός οδηγεί τυφλούς 1568

27-Οι κήποι του Capodimonte.
.Στον καθεδρικό ναό της πόλης, το Ντουόμο (28) φυλάσσονται τα λείψανα του Σαν Τζενάρο, ενός μάρτυρα του 4ου αι. και προστάτη της πόλης. Στο παρεκκλήσι του βρίσκεται ένα στρογγυλό φιαλίδιο με αίμα του Αγίου , το οποίο και βγάζουν σε λιτανεία τρεις φορές το χρόνο και πιστεύουν πως αν κατά τη διάρκεια της τελετής το αίμα παραμείνει πηκτό χωρίς να ρευστοποιηθεί, αυτό σημαίνει πως θα συμβούν πολλά δεινά στην πόλη.
Τώρα πως έγινε να μαζέψουν όλο αυτό το αίμα από το πτώμα του κακομοίρη του Τζενάρο που τον είχαν αποκεφαλίσει, αυτό είναι ένα άλλο θαύμα!

28-Ο καθεδρικός ναός, το Ντουόμο.
.
Περιδιαβάζοντας στο ιστορικό κέντρο της πόλης ξεκινώντας από την αρχή της Spaccanapoli (που σημαίνει διαιρεμένη Νάπολη),όπως ονομάζονται 3 συνεχόμενοι δρόμοι που υπάρχουν από την εποχή της αρχικής Ελληνορωμαϊκής πόλης(21), με κατεύθυνση από την ανατολή προς δύση, συναντάμε την πλατεία del Gesù Nuovo(29),με την ομώνυμη εκκλησία(30) και απέναντι της την Βασιλική της Santa Chiara(31). Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει ο οβελίσκος της Αμώμου Παρθένου που τελείωσε το1750 για την προστασία της πόλης από την πανούκλα(29).
Πιο μέσα συναντάμε και άλλο οβελίσκο στην πλατεία της εκκλησίας Santa Domenico Maggiore(32) .
29-Η πλατεία del Gesù Nuovo με τον οβελίσκο της Αμώμου Παρθένου στο κέντρο και την ομώνυμη εκκλησία πίσω.
30- Η εκκλησία del Gesù Nuovo.
31-Η Βασιλική της Santa Chiara.
32-Ο οβελίσκος στην πλατεία της εκκλησίας Santa Domenico Maggiore.
.
Η Νεάπολη είναι γεμάτη σε διάφορα σημεία από σημαντικά έργα τέχνης ,όπως η πηγή του Ποσειδώνα(33) ,αγάλματα (34), ωραία κτήρια στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης (35), μέχρι κτήρια που έγιναν την φασιστική εποχή με την αντίστοιχη αισθητική (36).

33-Η πηγή του Ποσειδώνα.
34-Άγαλμα στον δρόμο της Spaccanapoli.
35-Κτήριο διακοσμημένο με μπούστα σε όλη την πρόσοψη του.
36-Χαρακτηριστικό κτήριο της φασιστικής εποχής με την επιγραφή ANNO 1936 IVI E. FASISTA.
.
Όμως επίσκεψη στην Νάπολη χωρίς να πάει κανείς στο Κάπρι είναι ιεροσυλία!
Το Κάπρι αποτελούσε το μέρος που η κ. Αθεόφοβου ως νεαρά κόρη είχε στο μυαλό της για το γαμήλιο ταξίδι από την εποχή που της είχα χαρίσει το Χρονικό του Σαν Μικέλε που την είχε γοητεύσει.
Ήταν η εποχή που την έψηνα δια της κουλτούρας, με βιβλία και κινηματογράφο και πολύ μπλά –μπλά γιατί δεν είχα φανταστεί ακόμα ότι αργότερα έρχεται και η εποχή της κουλούρας!
Δυστυχώς όμως το Ναυτικό που έκανα την θητεία μου όταν ήρθε η εποχή της κουλούρας δεν είχε την ίδια ιδέα και δεν έδινε διαβατήριο σε στρατεύσιμους.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο Κάπρι οραματιζόμενοι ένα ονειρικό μέρος .
Η απογοήτευση ήταν πλήρης!
Σε ένα ωραίο φυσικό τοπίο ,που στην Ελλάδα υπάρχουν αντίστοιχα και πολύ καλύτερα, έχουν κτίσει απρόσωπα σπίτια χωρίς κανένα χρώμα και αισθητική.
Η πόλη επάνω που ανεβαίνεις με τελεφερίκ δεν φτάνει ούτε στο δακτυλάκι της τους αντίστοιχους οικισμούς των Κυκλάδων το δε σύγχρονο τμήμα της είναι ένα απέραντο Μολ με όλες τις φίρμες πολυτελών ειδών (37,38).
37-To Κάπρι από το λιμάνι.
38-Το Κάπρι, από την πόλη του στην οποία ανεβαίνεις με τελεφερίκ.
.
Μπήκαμε λοιπόν σε ένα καΐκι, έναντι 11 Ευρώ το άτομο, για να επισκεφτούμε το γαλάζιο σπήλαιο που αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα του νησιού.
Όταν φτάσαμε εκεί περικύκλωσαν το καϊκι βαρκούλες και βιαστικά ,ανά 4 μας έβαλαν να καθίσουμε χάμω στο πάτωμα της βάρκας.
Εγώ ως ιπποτης μπήκα μετά την κ.Αθεόφοβου και έκατσα μεγαλοπρεπώς μέσα σε αυτή την στενή βάρκα επάνω στο πόδι της ,οπότε όλοι οι Ιταλιάνοι διαπίστωσαν πως οι Ελληνίδες κραυγάζουν πολύ δυνατότερα από όλες τις Ναπολιτάνες. Μόλις κατάφερα μετακινώντας τα τρυφερά μου οπίσθια από το πόδι της συζύγου με άμεση συνέπεια να σταματήσει να ουρλιάζει, προσέχοντας πλέον να μην καθίσουν οι μετά από μένα Γιαπωνέζοι στο δικό μου πόδι, ηχηρή ακούστηκε πλέον η φωνή του βαρκάρη που πλέον αφού μας είχε στιβάξει, μας έσκασε το παραμύθι ότι η μετάβαση με την βάρκα στην σπηλιά κοστίζει άλλα 10,5 Ευρώ χώρια από το απαιτούμενο επιτακτικά φιλοδώρημα !
Υποκύπτοντας αναγκαστικά πλέον στην απάτη αυτή ,μπήκαμε στην σπηλιά, που έχει πολύ μικρό στόμιο και αν δεν προσέξεις θα σπάσεις το κεφάλι σου μπαίνοντας, μας τραγούδησε ο βαρκάρης και μια καντσονέτα για να θαυμάσουμε την ηχητική της σπηλιάς και εντός 5λεπτου βρισκόμαστε πάλι στο καΐκι βρίζοντας μεταξύ μας για την απάτη που μας έστησαν οι μαφιόζοι Ιταλοί(39).
39-Η περίφημη γαλάζια σπηλιά .
.
Η αποζημίωση, από την απογοήτευση και την ζοχάδα που πήραμε στο Κάπρι ,μας ήρθε όταν με το καράβι πήγαμε στο Σορέντο την πατρίδα του ποιητή Torquato Tasso .
Είναι μια πόλη μικρή μεν αλλά κομψή, αριστοκρατική, με ωραία κτήρια και κτισμένη σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον (40,41,42)

40-Το Σορέντο από το λιμάνι του.
41-Η εικόνα από την πόλη του Σορέντο με τον δρόμο που οδηγεί επάνω.
42-Περιδιαβάζοντας στα στενά της πόλης με τα κομψά κτήρια.
.
Προσεχώς θα γράψω για την Πομπηία, το Ερκολάνο και το μοναδικό αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ


ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ