Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΠΡΙΝ 23 ΧΡΟΝΙΑ (1987)



Ένα από τα ωραιότερα ταξίδια που έχω πάει στην ζωή μου είναι στην Αλβανία το 1987.
Ήταν Οκτώβρης και με την παρέα κάναμε μια συζήτηση που να πάμε μια εκδρομή τις μέρες του Αγίου Δημητρίου. Μετά από διάφορες προτάσεις που ρίχτηκαν στην κουβέντα, που καμία δεν ικανοποιούσε την ομήγυρη είτε σαν τοποθεσία είτε από οικονομικής απόψεως, μια φαεινή ιδέα ήρθε στο πολύστροφο μυαλό μου και έριξα την καταλυτική πρόταση -δεν πάμε στην Αλβανία;
Ήδη από τις 28 Απριλίου 1987 η ελληνική κυβέρνηση είχε προβεί σε άρση του εμπολέμου με την Αλβανία, που κρατούσε από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, και στο ΠΟΝΤΙΚΙ είχαν εμφανιστεί τα πρώτα διαφημιστικά πάμφθηνων εβδομαδιαίων ταξιδιών σε αυτήν !
Είχε πλέον πεθάνει το 1985 ο Εμβέρ Χότζα και ο διάδοχος του Αλία έκανε τα πρώτα δειλά ανοίγματα στην απομονωμένη έως τότε από τον έξω κόσμο Αλβανία.
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν για εκεί, στα οποία πολύ έξυπνα το πρακτορείο στο μεν ένα είχε βάλει όλους εμάς που είμαστε άσχετοι με την χώρα και στο άλλο είχε βάλει όσους είχαν συγγενείς εκεί και μετά από τόσα χρόνια αποκλεισμού θα μπορούσαν πια να τους ξαναδούν.
Στα σύνορα ήρθαν 2 καινούργια αλβανικά πούλμαν και μας παρέλαβαν γιατί τότε δεν επέτρεπαν την είσοδο αυτοκινήτων από την Ελλάδα εκεί. Το μόνο ξένο αυτοκίνητο που είδαμε στα Τίρανα ήταν του έλληνα πρέσβη!
Στα πούλμαν υπήρχαν και 2 έλληνες ινστρούχτορες της μειονότητας που τους είχαν επιστρατεύσει για να μας επιβλέπουν! Στο δικό μας ο ένας, και ο πιο κομματικός, ήταν φιλόλογος και ο άλλος ήταν ένα καλό παιδί πτυχιούχος της σχολής καλών τεχνών.
Σε όλη την Αλβανία δύο πράγματα σου έκαναν τότε εντύπωση.
Η έλλειψη αυτοκινήτων στους δρόμους, όπως είναι εμφανής και στις φωτογραφίες, και ο μεγάλος αριθμών ανθρώπων που περπάταγαν στους δρόμους καθημερινά ή μερικοί που έπαιζαν στο πλάι του δρόμου χαρτιά καθισμένοι αλά Τούρκα χάμω. Στην ερώτηση προς τους ινστρούχτορες, τι κάνουν όλοι αυτοί που περιπλανώνται ασκόπως και δεν δουλεύουν, πήραμε την απάντηση ότι δουλεύουν σε βάρδιες!
Το πρώτο μέρος που μείναμε ήταν οι Άγιοι Σαράντα και ήταν εντυπωσιακή ή ουσιαστική έλλειψη σκαφών σε μια παραθαλάσσια πόλη για ευνόητους βέβαια λόγους λόγω της κοντινής Κέρκυρας.(Φωτ 1)
Περπατώντας το βράδυ στην πόλη πέσαμε και σε 2 ελληνικά γαμήλια γλέντια και οι άνθρωποι μας κέρασαν και μπύρες.
Οι μουσικοί,με πίπιζες και νταούλια, έπαιζαν ένα κομμάτι που έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω ποιό είναι γιατί μου ήταν πολύ γνωστό.
Τελικά κατάλαβα!
Ήταν το Part time lover του Stevie Wonder μεγάλη επιτυχία της εποχής τότε!
Το επόμενο μέρος που μείναμε ήταν το πανέμορφο και πολύ καλά διατηρημένο Αργυρόκαστρο με τα πετροκτισμένα ηπειρώτικα σπίτια του.(Φωτ 2-5)



Ήδη από το 2005 το ιστορικό κέντρο της πόλης έχει συμπεριληφθεί στα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Στην πόλη δεσπόζει το κάστρο που στόχος του ήταν η προστασία και ο έλεγχος του οδικού άξονα που συνέδεε την Παλιά Εγνατία Οδό με τη Νικόπολη, στο συγκεκριμένο τμήμα της κοιλάδας του Δρίνου.
Επάνω στο κάστρο έχουν ανεβάσει και ένα αμερικάνικο κατασκοπευτικό αεροπλάνο που κατερρίφθη από την αλβανική αεράμυνα το 1951.
Στα χρόνια του ψυχρού πολέμου ο Εμβέρ φοβόταν ότι θα γινόταν εισβολή στην χώρα του και έτσι όλη η Αλβανία είναι γεμάτη από μπούνκερ με τα οποία πίστευε ότι ο λαός θα αμυνόταν στους εισβολείς.
Το σπίτι που γεννήθηκε ο Εμβέρ στο Αργυρόκαστρο είναι μουσείο και βεβαίως το επισκεφτήκαμε.(Φωτ 3)
Μιλώντας με μερικούς από τους Έλληνες κατοίκους, ύστερα από λίγο, αισθανόσουν πως μας έβλεπαν όπως περίπου εμείς τους Αμερικανούς μετά τον πόλεμο!
Θεωρούσαν ότι είναι πολύ απλό το να σου ζητήσουν να τους στείλεις ένα φορητό ραδιοκασετόφωνο!
Ένα μεγάλο σφάλμα που είχαμε κάνει ήταν που δεν είχαμε πάρει μαζί μας μερικά στυλό BIC που συχνά μας ζητούσαν τα παιδιά στον δρόμο.
Συνεχίζοντας προς τα επάνω σταματήσαμε σε ένα πολύ γραφικό μέρος, την Χρυσοπηγή (φωτ 6) και φτάσαμε για καφέ στο Φιέρ που είναι μια βιομηχανική πόλη με κλωστοϋφαντουργία.(Φωτ 7)
Εκεί που πίναμε καφέ μας έκανε εντύπωση όταν σταμάτησε μπροστά μας μια Mercedes με οδηγό, που όπως είπα τότε ήταν σπάνια τα αυτοκίνητα στην Αλβανία, και βγήκε ένας νεαρός που έκατσε σε διπλανό τραπέζι.
Μας μίλησε αμέσως ,γιατί και αυτός ήταν από την Ελλάδα, και μας εξήγησε πως το αμάξι με τον οδηγό τον έπαιρνε από τα σύνορα και τον έφερνε στο Φιέρ στο οποίο αυτός με πατρόν δικά του έραβε ρούχα σε εργοστάσιο εκεί με φτηνά εργατικά !
Το βράδυ καταλήξαμε στο Δυρράχιο παραθαλάσσια πόλη με λιμάνι, σε ένα καλοδιατηρημένο ξενοδοχείο στην παραλία κτισμένο μάλλον από Ιταλούς από τον μεσοπόλεμο.(Φωτ 8)
Σε όλο το ταξίδι πρέπει να πω πως τρώγαμε πολύ καλά και βέβαια το φαί μας δεν είχε καμιά σχέση με αυτά που προφανώς έτρωγαν οι Αλβανοί.
Μετά από πολλά χρόνια ξαναείδαμε εκεί διχτάκια για τα ψώνια τα οποία όμως σχεδόν τις περισσότερες φορές είχαν μέσα πράσα και μήλα χαμάρια, γιατί τα καλά όπως μάθαμε πήγαιναν για εξαγωγές. Δεν ξέρω σήμερα, αλλά τότε σε όλη την Αλβανία δεν συναντήσαμε κανένα χοντρό !
Φεύγοντας από εκεί πήγαμε στην Κρούγια (φωτ 9-13) όπου δεσπόζει το κάστρο του Σκεντέρμπεη (από το Ισκαντερ δηλαδή Αλέξανδρος) του ελληνικής καταγωγής, Γεώργιου Καστριώτη, εθνικού ήρωα των Αλβανών.



Ο Καστριώτης ,παρά το ότι εξισλαμίστηκε το 1463, αποσκίρτησε από τον Τουρκικό στρατό, και μετά από πορεία 7 ημερών βρέθηκε στην Κρούγια την οποία κατέλαβε.
Ύψωσε την ερυθρά Βυζαντινή σημαία με τον δικέφαλο αετό, που έγινε το οικόσημο του κράτους του και είναι και η σημερινή σημαία της Αλβανίας.
Έγραφε στα ελληνικά ως ηγέτης Ηπειρωτών και Αλβανών και θεωρούσε τον εαυτό του απόγονο του βασιλιά της Ηπείρου Πύρου. Κατάφερε και απέκρουσε πάνω από 15 προσπάθειες των Τούρκων να καταλάβουν την Κρούγια και μόνο μετά τον θάνατο του το 1468 από ελονοσία κατάφεραν να κατακτήσουν την Αλβανία και την Ήπειρο.
"Εάν δεν είχε γεννηθεί ο Σκεντέρμπεης, έλεγε ο Μωάμεθ Β΄, ο πορθητής, εγώ θα είχα συνδέσει τον κόλπο της Αδριατικής με την Ενετική Δημοκρατία, θα είχα θέσει το σαρίκι επί της κεφαλής του Πάπα και την ημισέληνο επί του τρούλου του Αγίου Πέτρου".
Το κάστρο είναι καλοδιατηρημένο και η πόλη πολύ γραφική.(φωτ 9-10 το κάστρο του Σκεντέρμπεη, φωτ 11 συνύπαρξη στο κάστρο εκκλησίας χωρίς σταυρό βέβαια και τζαμιού, φωτ 12 ή πόλη, φωτ 13 η παλιά αγορά).


Η συνέχεια του ταξιδιού εδώ.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΕΝΟΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ



Είναι δυνατόν να ξέρεις πως σύντομα θα πεθάνεις και όμως να μιλάς για την ζωή σου και να μεταδίδεις στους ακροατές σου ένα αίσθημα αισιοδοξίας και ευφορίας από αυτά που ακούς;
Και όμως είναι δυνατόν!
Ο καθηγητής Randy Pausch (1960-2008), προσβλήθηκε από καρκίνο του παγκρέατος τον Σεπτέμβριο 2006, χειρουργήθηκε και υποβλήθηκε στην συνέχεια σε χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία ,και τον Αύγουστο 2007 ενημερώθηκε από τους γιατρούς,ότι του μένουν ακόμα 3-6 μήνες ζωής σε καλή φυσική κατάσταση και χωρίς ιδιαίτερα ενοχλήματα.
Έτσι έδωσε στις 18 Σεπτεμβρίου 2007, στο Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon ,που ήταν καθηγητής computer science and human-computer interaction and design, την τελευταία του ομιλία με θέμα :Πως να πετύχετε τα όνειρα της παιδικής σας ηλικίας.
Χωρίς καμία μεμψιμοιρία για την τύχη του, με πολύ χιούμορ , με την χαρακτηριστική έλλειψη ανόητης σοβαροφάνειας και με την αμεσότητα που χαρακτηρίζει τους μορφωμένους αμερικανούς, κάνοντας μια αναδρομή στην ζωή του, μας δίνει τις βασικές αρχές που του έδωσαν οι γονείς του και αυτές που εφάρμοσε ο ίδιος στην μετέπειτα πορεία του.
Η ομιλία του είναι ένα μάθημα ζωής που το παρακολούθησαν πάνω από 12.000.000 άτομα στο you tube και την επαναλαμβάνει εδώ στην δημοφιλή και με μεγάλη ακροαματικότητα εκπομπή της Oprah Winfrey.
Μετά την μοναδική επιτυχία που είχε αυτή η ομιλία του πρόλαβε πριν να πεθάνει να γράψει ένα βιβλίο με το ίδιο θέμα και τίτλο Η τελευταία ομιλία, που έγινε best-seller στους New York Times.
Βλέποντας το σύντομο αυτό βίντεο(με ελληνικούς υπότιτλους), είναι αδύνατο να μην καταλήξεις με θολά μάτια αλλά και ένα χαμόγελο στο στόμα .
Αξίζει τον κόπο να το δείτε και δεν θα μετανιώσετε γι΄αυτό.



Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ



Σε μία πρόσφατη συνέντευξη του ο Κακογιάννης είπε κάτι που μου θύμισε παλιές και καλές κινηματογραφικές εμπειρίες, τότε που ο κινηματογράφος ήταν ουσιαστικά μια από τις βασικότερες διασκεδάσεις του κόσμου, με αποτέλεσμα το κοινό να συμμετέχει στα δρώμενα επί της οθόνης.
Ο Κακογιάννης αναφέρεται σε μια εποχή ηρωική για τον κινηματογράφο.
Είναι τότε που γίνεται η στροφή από τον βωβό στον ομιλούντα: «Πηγαίναμε σ' ένα χειμερινό, το "Μαξίμ". Μια από τις πρώτες ταινίες που είχα δει ήταν γαλλική, περί έρωτος. Υπήρχε ένα "amour" στον τίτλο και ήταν ομιλούσα, parlant. Ο ήχος όμως ήταν αίσχος, δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Έτσι όταν κάποια στιγμή ένας από τους ηθοποιούς είπε bonjour, μια λέξη επιτέλους διακριτή, σύσσωμο το κοινό τού απάντησε επίσης με ένα ηχηρό bonjour».
Δεν θυμάμαι σε πια πρόσφατη ελληνική ταινία η γιαγιά που παρακολουθούσε τηλεόραση απαντούσε και αυτή με την καλησπέρα της στον Χατζηνικολάου όταν εμφανιζόταν για τις ειδήσεις!
Είναι γνωστό δε ότι το εκλεκτό κοινό των δύο κινηματογράφων της Πατησίων Ροζικλέρ και Αλάσκα που γαλούχησαν, με τις δύο ταινίες που έπαιζαν ,γενεές σκασιαρχών, λούστρων, λούμπεν και αργόσχολων χωρίζονταν σε δύο ομάδες στις αστυνομικές ταινίες ,ενθαρρύνοντας με φωνές οι μισοί τον αστυνομικό και οι άλλοι μισοί τον κακοποιό!
Την πρώτη μαζική συμμετοχή κοινού την έζησα πιτσιρικάς σε ένα θερινό σινεμά στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Στο εύλογο ερώτημα τι γύρευα στο Ηράκλειο ή απάντηση είναι απλή.
Η μητέρα μου είχε δεχτεί να αντικαταστήσει για ένα μήνα το καλοκαίρι ένα συνάδελφο της που απουσίαζε εκεί και στην συνέχεια πήρε και την κανονική της άδεια για να μπορέσουμε να γυρίσουμε την Κρήτη.
Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να φύγει από την Αθήνα και έτσι έβαλε τον μονογενή του στο αεροπλάνο, είπε και στη αεροσυνοδό να " προσέχει το παιδί" και με ξαπέστειλε.
Η ευγενέστατη αεροσυνοδός ήρθε και με ρώτησε πρώτο πρώτο αν θέλω μια πορτοκαλάδα ή τίποτα άλλο και βέβαια είπα όχι γιατί πρώτη φορά ταξίδευα μόνος μου, οπότε δεν ήξερα αν πληρώνουμε ότι παίρνουμε στα αεροπλάνα και ντρεπόμουνα να ρωτήσω!
Περιττόν να σας πω ότι έσκασα από το κακό μου όταν είδα όλους τους επιβάτες να σερβίρονται και εγώ μόνον να μένω με το στόμα κολλημένο από την δίψα!
Στο Ηράκλειο λοιπόν είδα για πρώτη φορά το κοινό να έχει άμεση συμμετοχή στα δρώμενα επί της οθόνης και όρθιο να ενισχύει ενθαρρύνοντας με κραυγές και χειροκροτήματα τον πρωταγωνιστή.
Έπαιζε μια παλιά ταινία του Ταρζάν με τον Johnny Weismuller και την Maureen O Sullivan η οποία παρεμπιπτόντως είναι η μητέρα της Mia Farrow. Αφού ο Ταρζάν είχε τραβήξει τα πάνδεινα από τους κακούς σε όλη την διάρκεια της, η ταινία έφτανε στο τέλος της, όπου βέβαια υπήρχε η κάθαρση με νίκη του ήρωα μας και κατατρόπωση όλων των κακών με την απαραίτητη βέβαια βοήθεια όλης της κρητικής πιτσιρικάδας άλλα και αρκετών ενηλίκων.΄
Τον Johnny Weismuller και την Maureen O Sullivan μπορείτε να τους δείτε στο trailer μιας από τις επιτυχημένες ταινίες τους.



Στις αρχές της 10ετίας του 60 έκανε θραύση στην νεολαία μια 16χρονη μικρή τραγουδίστρια η Brenda Lee που τραγουδούσε το I'm sorry ένα περιπαθές μπλούζ που αποτελούσε ,μόλις έπεφτε στο πικ απ και μια πολύ καλή ευκαιρία στα διάφορα πάρτυ που γινόντουσαν με βερμούτ και σβηστά φώτα, όταν οι γονείς αποσύρονταν αναγκαστικά στα ενδότερα του σπιτιού, να χορέψεις τσικ του τσικ με το κορίτσι που σου άρεσε.



Τώρα το να χορέψεις, είναι τρόπος του λέγειν γιατί στο μισοσκόταδο όλο και οι πιο τολμηροί άπλωναν το χέρι τους σε συνήθως απαγορευμένα μέρη και προσπαθούσαν με το στόμα να φιλήσουν ότι ήταν διατεθειμένη η κοπέλα να επιτρέψει.
Οι πιο συμμαζεμένοι απολάμβαναν τουλάχιστον την επαφή με τα στητά νεανικά στήθη, και ευφραινόταν η καρδιά τους από το άρωμα γυναίκας, όπως ο Βιττόριο Γκάσμαν αρχικά και πρόσφατα ο Αλ Πατσίνο στην ομώνυμη ταινία, ενώ απέφευγαν την επαφή της λεκάνης τους με την νεαρά για να μην καταλάβει εκείνη, εκείνο το πυρωμένο σίδερο που υπήρχε ανάμεσα στα σκέλια τους ,όπως το λέει χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης.
Εθιμικά λοιπόν εκείνα τα χρόνια όταν παίρναμε από το σχολείο το πρόγραμμα των εξετάσεων του δεύτερου εξαμήνου σύσσωμος η μαθητιώσα νεολαία λάμβανε την άγουσα σε κάποιο από τους κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας που η πρώτη προβολή άρχιζε στις 10 το πρωί.
Έτσι λοιπόν βρέθηκα σε ένα κατάμεστο από μαθητές ΟΡΦΕΑ που δεν υπάρχει πια, και έχει γίνει κατάστημα ,και ήταν στην Σταδίου πάνω από το θέατρο ΚΟΥΝ.
αθηνα ορφεας 1-2
Η φωτογραφίες από εδώ .Στην δεύτερη φαίνεται και η είσοδος του θεάτρου Τέχνης.

Έπαιζε την μεγάλη επιτυχία Ζήσαμε στην αμαρτία ( Butterfield 8 ) με την Elizabeth Taylor και τον Laurence Harvey. (Το trailer της ταινίας εδώ)
Σε μια στιγμή λέει λοιπόν η Τέηλορ I'm sorry ! και τότε ακούστηκε η πιο συγχρονισμένη πολυάριθμη χορωδία που υπήρξε ποτέ να απαντάει μελωδικά στο ρυθμό του τραγουδιού τραγουδώντας :So sorry!
Τέλος στον ίδιο κινηματογράφο ακούστηκε η πιο μονολεκτική, μαζική και ηχηρή κατάπληξη από όλο το φιλοθεάμον κοινό.
Ήταν όταν έπαιζε την κλασσική πλέον ταινία της Lina Wertmüller ,Μίμης ο Σιδεράς (Mimì metallurgico ferito nell'onore ) με τον Giancarlo Giannini και την Mariangela Melato .
Σε μια σκηνή εμφανίζεται στα 3/4 της οθόνης ένα μπεζ χρώμα που κανένας δεν καταλαβαίνει τι είναι και σιγά σιγά ενώ ο φακός παραμένει σταθερός αρχίζει να απομακρύνεται από αυτόν όποτε αυτό που βλέπουμε προκαλεί την κατάπληκτη, χορωδιακή ιαχή των θεατών με μία μόνο λέξη: ΚΩΛΟΣ!
Ήταν ο τεράστιος κώλος της Elena Fiore σε όλη του την μεγαλοπρέπεια!
Την κλασσική πλέον αυτή σκηνή με ένα μοναδικό ταγκό στην αρχή μπορείτε να απολαύσετε στο παρακάτω βίντεο.



H τελευταία πάντως φορά που είχα την εμπειρία σύσσωμο όλο το κοινό να συμμετέχει στα δρώμενα επί της οθόνης ήταν στην προβολή της Εμμανουέλλας το 1974.


Όπως έχω ξαναγράψει ,για πρώτη φορά παιζόταν στην Αθήνα ένα σοφτ πορνό στους μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους, και πριν να απαγορευτεί η προβολή της, όπως τελικά και έγινε, είχα τρέξει με την γυναίκα μου να δούμε και μείς, όπως άλλοι 340.000 εξ ίσου περίεργοι θεατές , αυτήν την ταινία που είχε προκαλέσει τόσο θόρυβο. Η Εμμανουέλλα είναι από τις πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες με 300.000.000 θεατές παγκοσμίως, και παιζόταν για 11 χρόνια συνεχώς στον κινηματογράφο Arc de Triomphe στο Παρίσι.
Την βλέπαμε στο ΝΙΡΒΑΝΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε ένα κατάμεστο κινηματογράφο με αρκετούς όρθιους οπότε σε μία σκηνή που ο πρωταγωνιστής πηδώντας την Εμμανουέλλα αγκομαχάει, αφήνοντας συνεχή α α α α, κάποτε επιτέλους ολοκληρώνει αφήνοντας ένα δυνατό ΑΑΑΑ!.
Όποτε με μια φωνή όλος ο κινηματογράφος αναφωνεί και αυτός ανακουφισμένος: ΑΞΙΟΣ!

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΛΙΓΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ !



Είναι καιρός πια μετά από την πολιτικολογία τόσων ημερών να ασχοληθούμε με κάτι πιο ευχάριστο που είναι η τέχνη.
Μόλις γύρισα από το μέγαρο που παρακολούθησα την συναυλία της Ελένης Καραϊνδρου .
Είχα χρόνια να παρακολουθήσω συναυλία της, μετά από αυτήν που είχε δώσει στο θέατρο της Επιδαύρου και μία φορά που ήταν μαζί με τον Σαββόπουλο .
Η σημερινή συναυλία είχε δύο μέρη.
Στο πρώτο παρουσίασε τον Δαβίδ μια σκηνική καντάτα σε ποίηση άγνωστου Χιώτη ποιητή του 18ου αιώνα.
Το μουσικό της μέρος ήταν καλό ,το πρόβλημα όμως που υπήρχε ήταν ότι ο αφηγητής, που ήταν ο Δημήτρης Καταλειφός, αλλά και η άψογη και πολυμελής χορωδία, είχαν στα χέρια τους ένα κείμενο στην ιδιωματική χιώτικη γλώσσα του 18ου αιώνα, από το οποίο τελικά δεν έπιανες παρά διάσπαρτες λέξεις και φράσεις με αποτέλεσμα να μην γίνεται κατανοητό τί λένε.
Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο το πρόγραμμα να είχε ολόκληρο το κείμενο και με τις επεξηγήσεις των ιδιωματισμών που έχει αυτό το ποίημα.
Το δεύτερο μέρος με την συμμετοχή του Jan Garbarek, με μουσικά κομμάτια που έχει γράψει για το θέατρο και τον κινηματογράφο, ήταν σαφώς καλύτερο και πιο οικείο στα αυτιά μας.
Η καμεράτα εξαιρετική και για μένα επίσης ήταν αποκάλυψη η Κιμ Κασκασιάν που έπαιζε βιόλα.
Από τις κινηματογραφικές ταινίες που παίζονται ξεχωρίζω δύο, που χάρις στο καλογραμμένο και ευφυές σενάριο τους επιτρέπουν στους πρωταγωνιστές τους να πλάσουν μοναδικούς και αξέχαστους ρόλους.
Η πρώτη ταινία είναι το Γνήσιο αντίγραφο (Copie conforme/ Certified Copy) που έγραψε και σκηνοθέτησε ο σημαντικός ιρανός σκηνοθέτης Abbas Kiarostami το οποίο και άνοιξε το φετινό φεστιβάλ Καννών και η Juliette Binoche κέρδισε εκεί το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού.
Η ταινία δεν είναι παρά η αιώνια ιστορία της σχέσης άνδρα -γυναίκας, με άνδρα εδώ τον William Shimell ο όποιος είναι Βρετανός τραγουδιστής της Όπερας που εμφανίζεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, αλλά πιστεύω ότι αυτός θα τον κερδίσει τελικά γιατί είναι άτομο με προσωπικότητα και εμφάνιση .
Εδώ παίζει τον συγγραφέα που έχει πάει στην Ιταλία( η ταινία είναι γυρισμένη στην περιοχή της Τοσκάνης την Cortona, το Lucignano και το Arezzo) για να μιλήσει για το βιβλίο του που διαπραγματεύεται την σχέση του γνήσιου με το αντίγραφο και η Binoche τον παίρνει με το αυτοκίνητο να του δείξει ένα αντίγραφο που το θεωρούσαν μέχρι πρόσφατα ως γνήσιο.
Σε αυτή την πορεία των δύο που ηθελημένα δεν μας ξεκαθαρίζει αν ήσαν στο παρελθόν γνήσιο ζευγάρι ή αντιγράφουν παίζοντας το ζεύγος, ο Κιαροστάμι κεντάει πραγματικά τις σχέσεις ενός ανδρόγυνου και τις μεταπτώσεις που έχουν στα μεταξύ τους συναισθήματα, σε ένα γάμο που βρίσκεται σε κρίση, με ένα πανέξυπνο διάλογο που θυμίζει το «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.

Η άλλη ταινία είναι το ένας αξιότιμος κύριος, όπως δυστυχώς έχει μεταφραστεί ο SOLITARY MAN, σε σκηνοθεσία Μπράιαν Κόπελμαν, Ντέιβιντ Λίβιεν με τους: Μάικλ Ντάγκλας, Σούζαν Σαράντον, Ντάνι Ντε Βίτο.
Εδώ ο Ντάγκλας πλάθει, χάρις στο καλογραμμένο σενάριο, ένα από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του. Είναι ο κυνικός μεν ,αλλά γνώστης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης αδίστακτος και αμοράλ γυναικοκατακτητής, που όμως κατά βάθος είναι ένας μοναχικός άνθρωπος.
Δεν θέλω να μπω περισσότερο στην υπόθεση αν και δυστυχώς το τέλος είναι προβλέψιμο όπως σε όλες τις αμερικανικές ταινίες.
Ένα μικρό ρόλο παίζει στην ταινία και ο πρωταγωνιστής της ενδιαφέρουσας ταινίας The social Network για την οποία έχει γράψει σχετικά ο squarelogic την οποία βρήκα μάλλον μέτρια.
Δυό λόγια για μερικές από τις υπόλοιπες που παίζονται ακόμα στην Αθήνα και τις έχω δεί.
Το the Town μεν τον Μπέν Αφλεκ είναι μια πολύ καλή αστυνομική ταινία, ο Αμερικανός με τον Κλούνευ την βρήκα μάλλον αδιάφορη και λίγο βαρετή, το Είμαι ο Έρωτας υπερεκτιμημένο, το Θα συναντήσεις ένα ψηλό μελαχρινό άνδρα του Γούντυ Άλλεν πολύ καλό ,χωρίς όμως να είναι από τις καλύτερες του, το Eat, Pray, Love σαχλό και ατελείωτο, το Μέχρι να σε βρώ εξαιρετικό, το Μπάτσοι από τον Πάγκο ανεκδιήγητο, το Ondine πολύ καλό, το Red πολύ καλή παρωδία των αστυνομικών ταινιών, και το Somewhere της Κόπολα κατώτερο του αναμενόμενου.



Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ



Είναι ωραίοι οι ανώνυμοι
καθώς στο πανηγύρι έρχονται
Μ΄ενα γαρύφαλο στο χέρι
για να τιμήσουν τους νεκρούς
Μα πιό ωραίοι είναι όταν φεύγουν
Κρατώντας στο ίδιο χέρι
ένα σουβλάκι της ώρας
πραγματικά ξελιγωμένο
από την υπερένταση της συγκίνησης
.
Αργύρης Μαρνέρος από τα Χειροκροτήματα 1991
.
.
Θυμάμαι με τι συγκίνηση συμμετείχαμε, από νωρίς το μεσημέρι, στην πορεία του Πολυτεχνείου τα πρώτα χρόνια μετά την χούντα.
Με τα χρόνια όμως ενώ η εικόνα των γεγονότων εκείνων των ημερών παρέμενε ανεξίτηλα χαραγμένη, ζωντανή και τραυματική στην μνήμη μου , όπως ήδη το έχω περιγράψει στο ποστ μου 17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, η πορεία και όλη η εικόνα της εκμετάλλευσης της από πολλούς και διαφόρους, μου έδινε την αίσθηση ενός τεχνητά και για διαφορετικούς λόγους διατηρούμενου απολιθώματος.
Ήδη όσοι έχουν πατήσει πια και τα 40 δεν έχουν καμιά ανάμνηση από τα γεγονότα και η σχέση τους με αυτά είναι σαν την δική μου με τον εμφύλιο, ή του πατέρα μου με την μικρασιατική καταστροφή, δηλαδή μόνο μέσα από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων και τα βιβλία.
Τα ιστορικά γεγονότα μένουν ζωντανά στην μνήμη αυτών που τα έζησαν και όσο αυτοί εκλείπουν μπαίνουν στα βιβλία της ιστορίας, ξεθωριάζουν και απασχολούν όσους την μελετούν.
Οι περισσότεροι, από τους σημερινούς συμμετέχοντες, λαμβάνουν μέρος κυρίως με κάποιο κομματικό μπλοκ, προβάλλοντας τις πολιτικές τους θέσεις για το σήμερα,αλλά και ορισμένοι, χωρίς καμία ιδεολογία, συμμετέχουν γιατί εκεί βρίσκουν την ευκαιρία και την δυνατότητα για συγκρούσεις με την αστυνομία όπως κάνουν και στους ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Δεν υπάρχει δε τίποτα πιο εύκολο από αυτό όταν απέναντι τους έχουν μια ανίκανη αστυνομία που πιστεύει βλακωδώς πως ραντίζοντας με δακρυγόνα δικαίους και αδίκους μπορείς να αντιμετωπίσεις μια έκρυθμη κατάσταση.
Ξέρω πως αν προτείνει κανείς πως έφτασε η ώρα να σταματήσει όλη αυτή η φιέστα, θα συναντήσει την λυσσώδη αντίδραση μιας κομουνιστικής αριστεράς που από χρόνια προσπαθεί ,και σε ένα μεγάλο βαθμό έχει πετύχει, να καπελώσει την εκδήλωση χρησιμοποιώντας την σαν ετήσια αγωνιστική γυμναστική και επίδειξη δύναμης.
Όμως την εποχή της δικτατορίας το παράνομο ΚΚΕ έβλεπε με καχυποψία την κατάληψη του Πολυτεχνείου και θεωρούσε τους πρώτους 350 καταληψίες σαν πράκτορες της ΚΥΠ(!!!), όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει στην πολυσυζητημένη Πανσπουδαστική Νο 8 της Αντι ΕΦΕΕ που ανήκε στο ΚΚΕ.
Το ίδιο βέβαια υπονοείται επίσης σε δήλωση του τότε γραμματέα του ΚΚΕ εσωτερικού Μπάμπη Δρακόπουλου, που θεωρούσε πως: σκοτεινές δυνάμεις...οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων, σε ανακοίνωση μάλιστα δημοσιευμένη στις 17-11-1973 στην Μακεδονία.
Η εξήγηση για αυτή την στάση είναι απλή.
Όλη αυτή η εξέγερση δεν ελεγχόταν από τις κομματικές οργανώσεις της αντι ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) και του Ρήγα Φεραίου (ΚΚΕ-εσ), και γι΄ αυτό σε αυτή εμφανιζόντουσαν ανεξέλεγκτα συνθήματα πηγαία από το πλήθος, αλλά και πολλών αναρχικών, μαοϊκών, αλβανόφιλων( ναι υπήρχε και τέτοιο είδος!), αναρχοαυτόνομων, ακροαριστερών, τροτσκιστών κτλ όπως "Κάτω το κράτος", "Θα γίνει Ταϋλάνδη", Κάτω το κεφάλαιο", "Κάτω η Εξουσία" ,"Γενική Απεργία", "Μάης του 68" κτλ
Οι παράνομες κομματικές οργανώσεις δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την μοναδική αυτοδύναμη δυναμική που είχε μια πηγαία, ανεξάρτητη, χωρίς καθοδηγητές, ανεξέλεγκτη από αυτούς εξέγερση και έχοντας και από το παρελθόν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την χαβιεδοφοβία την έβλεπαν με ιδιαίτερη καχυποψία.
Η εξέγερση όμως του Πολυτεχνείου ήταν αυθόρμητη, με φοιτητές και νέους που τους ένωνε μια κοινή ιδεολογία , η αντίδραση στην χούντα, και ταυτόχρονα είχε και την αμέριστη συμπαράσταση του λαού, πέρα από κάθε πολιτική και κομματική τοποθέτηση , που έβλεπε σε αυτή την εξέγερση την δυνατότητα κατάρρευσης του σαπισμένου πλέον καθεστώτος των συνταγματαρχών.
Όλο αυτό το κλίμα που υπήρχε τότε είναι ανεπανάληπτο και χαρακτήριζε μια εποχή που οι ανοχές του κόσμου στην δικτατορία και την έλλειψη ελευθερίας είχαν φτάσει σε κρίσιμο σημείο. Το Πολυτεχνείο απετέλεσε την θρυαλλίδα που δυστυχώς αντί να οδηγήσει στην πτώση της Χούντας οδήγησε σε σκληρότερη δικτατορία που για να πέσει χρειάστηκε να το πληρώσουμε με την τραγωδία της Κύπρου.
Τίποτα από αυτό το κλίμα και την ενότητα του λαού εκείνης της εποχής δεν εκφράζουν πλέον η σημερινές πορείες με τα καλώς διαχωρισμένα και περιφρουρούμενα κομματικά μπλοκ που το καθένα προβάλει τα δικά του συνθήματα.
Προσωπικά πιστεύω πως σήμερα μια σεμνή τελετή στο Πολυτεχνείο χωρίς πανό και κομματικούς διαχωρισμούς, όπως ήτανε και τότε, με όλο τον κόσμο ενωμένο θα ξαναέφερνε πίσω όσους σαν και μένα απέχουμε από την πορεία αλλά στην μνήμη μας το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ζει.
Μέχρι τότε απλά θα τιμώ από το σπίτι μου όλο αυτό τον κόσμο που αγωνίστηκε τότε, και θα υπενθυμίζω σε όσους δεν ξέρουν τους νεκρούς εκείνης της εποχής που μπορεί να τους διαβάσει κανείς σε ένα παλιότερο ποστ που έχω γράψει.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !!




Κρίμα το πουλοβεράκι που μου χάρισε ο Ψινάκης!
Τελικά όσα φιλιά και να μοίρασε, όσα " είσαι Θεά " και να είπε, δεν το γλυτώσαμε το μαύρο!




Ο τρισκατάρατος το απολαμβάνει!
Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλειπες ;
Ο Μπουτάρης Δήμαρχος;
Χωρίς την έγκριση μου;
Θα μου έρχεται τώρα στις γιορτές να παίρνει την ευλογία μου, ενώ μέσα μου θα θέλω να του φέρω στο κεφάλι την αγιαστούρα μου!

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

ΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ;



H σύγχρονη αντιμετώπιση του καρκίνου βασίζεται στην χειρουργική ,την χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία.
Το πρόβλημα που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα είναι ότι ενώ η αντιμετώπιση του από χειρουργικής και χημειοθεραπευτικής πλευράς είναι καλή, από πλευράς ακτινοθεραπείας είναι άκρως προβληματική γιατί έχουμε ανεπάρκεια μηχανημάτων για ακτινοθεραπεία στα δημόσια νοσοκομεία και την έλλειψη αυτή καλύπτουν δυστυχώς αναγκαστικά, με το αντίστοιχο κόστος για την τσέπη των ασθενών, τα ιδιωτικά.
Το μεγάλο αυτό πρόβλημα θα περίμενε κανείς να έχει λυθεί από χρόνια όταν δύο επιφανείς ακτινοθεραπευτές έχουν από χρόνια ασχοληθεί με την πολιτική και έχουν καταλάβει σημαντικές κυβερνητικές θέσεις, ο ένας μάλιστα στο κατ΄ εξοχήν αρμόδιο υπουργείο, ο δε άλλος σε υπουργείο που είχε σχέση με το νοσοκομείο που είχε υπηρετήσει ,από τις οποίες θα μπορούσαν να έχουν δώσει αποτελεσματικές λύσεις στο θέμα αυτό που ταλαιπωρεί ένα σωρό κόσμο.
Όμως και οι δύο δεν έκαναν απολύτως ΤΙΠΟΤΑ αλλά παρ΄ όλα αυτά σήμερα επιζητούν την ψήφο μας σε δύο από τους 3 σημαντικότερους δήμους της χώρας.
Ο μεν πρώτος είναι ,ο επίκουρος καθηγητής μάλιστα, της Ακτινοθεραπευτικής Νικήτας Κακλαμάνης, πάνω από δύο χρόνια υπουργός Υγείας, και ο άλλος είναι ο Βασίλης Μιχαλολιάκος για χρόνια υφυπουργός Εθνικής Άμυνας που είχε υπηρετήσει ως ιατρός στο νοσοκομείο ΝΙΜΙΤΣ το γνωστό Νοσοκομείο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού.
Το δίπτυχο λοιπόν αυτό, που είτε από έλλειψη ευαισθησίας και αδιαφορία ή ακόμα το χειρότερο από έλλειψη ικανότητας ενώ δεν ασχολήθηκε να επιλύσει τα τραγικά προβλήματα που έχει το αντικείμενο που σπούδασαν, και το οποίο υποτίθεται ότι το κατέχουν, προτίθεται να λύσει τα εξ ίσου τραγικά προβλήματα της Αθήνας και του Πειραιά !
Όταν δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με αυτό το θέμα που προκαλεί απόγνωση σε τόσους καρκινοπαθείς, που λόγω των ειδικών γνώσεων τους το γνωρίζουν καλύτερα από όλους τους άλλους, είμαι περίεργος πως έχουν το θράσος να ζητάνε την ψήφο των πολιτών για να τους επιλύσουν τόσα άλλα καυτά και χρονίζοντα προβλήματα της Αθήνας και του Πειραιά.
Έχοντας γεννηθεί στην Πειραιώς , έχοντας μείνει στην Ασκληπιού, έχοντας παίξει παιδί στην πλατεία Βικτωρίας ,έχοντας τελειώσει το σχολείο στην Πλάκα, έχοντας πλανηθεί με την κ.Αθεόφοβου ως φοιτητές από το Γουδί και τον Λυκαβηττό στο Πεδίο του Άρεως και την πλατεία Κυψέλης ,έχοντας ζήσει στα Ιλίσια, είναι μια πόλη που την αγαπάω και γι΄ αυτό και διατηρώ τα εκλογικά μου δικαιώματα εκεί παρά το ότι μένω πλέον σε προάστιο.
Γι΄ αυτό πάντα μου προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση όταν είχα ελεύθερο χρόνο να κάνω μια βόλτα στου Ψειρή, στο Μοναστηράκι, στην Αθηνάς, στην Ομόνοια, στο Μουσείο, στα Εξάρχεια, στο Σύνταγμα, στο Κολονάκι , στο Ζάππειο και όλα τα γνωστά από τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια μέρη.
Τα τελευταία όμως χρόνια η βόλτα αυτή μόνο θλίψη και οργή μου προκαλεί.
Πίστευα ότι ο κ.Τίποτα ήταν ο χειρότερος δήμαρχος που είχε αναλάβει την δημαρχία στην Αθήνα.
Έκανα τραγικό λάθος, που το κατάλαβα με την θητεία Κακλαμάνη που κατάφερε στα χρόνια που δημαρχεύει να την φτάσει απερίγραπτο χάλι.
Την προηγούμενη Κυριακή πολλοί ψήφισαν κατά του Μνημονίου ή απείχαν της ψηφοφορίας όπως ήταν δικαίωμα τους.
Αυτή όμως την Κυριακή ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟ και είναι η μοναδική ευκαιρία να απαλλαγούμε πλέον από τον Κακλαμάνη.
Δεν μπορώ να ξέρω αν ο Καμίνης θα αποδώσει σαν Δήμαρχος αλλά η μέχρι τώρα πορεία του έχει δείξει άνθρωπο σοβαρό και υπεύθυνο.
Ελπίζω δε τελικά και οι άλλοι υποψήφιοι που έχουν πλέον αποκλειστεί από το παιχνίδι να τον υποστηρίξουν, όπως ήδη έκανε ο Κουβέλης και ο Ψαριανός.
Δυστυχώς το ΚΚΕ επιμένοντας στην καθαρότητα του, και προσδοκώντας στην άλλη ζωή να καταλάβει μόνο του την εξουσία, έδωσε γραμμή για λευκό ή άκυρο.
Δεν μπορεί προφανώς να απαλλαγεί από την σταλινική νοοτροπία και την αντίστοιχη γραμμή που έδινε στις 21 Οκτωβρίου 1952 ο Ζαχαριάδης από την Μόσχα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος... άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά!» που είχε σαν αποτέλεσμα την επικράτηση για πάνω από 10 χρόνια μιας ανεξέλεγκτης και ακραίας δεξιάς.
Μιας δεξιάς που ο Μιχαλολιάκος είναι από τους πιο γνωστούς της εκπροσώπους από την εποχή της προεδρίας του στην ΟΝΝΕΔ, που έπαιζε ξύλο στα αμφιθέατρα και είχε αναλάβει την οργάνωση των ομάδων κρούσης Κενταύρων και Ρέϊτζερς .
Την στήριξη δε του Μιχαλολιάκου ανακοίνωσε ο υποστηριχθείς από το ΛΑΟΣ Πέτρος Μαντούβαλος , για την αθώωση του οποίου έχει ασκήσει αναίρεση ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ι. Τέντες, προκειμένου να δικαστεί εκ νέου για το παραδικαστικό κύκλωμα και τις κατηγορίες που αντιμετώπιζε, του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, της απόπειρας απάτης, της απόπειρας παράβασης του νόμου περί μεσαζόντων και της ηθικής αυτουργίας σε κατάχρηση εξουσίας.
Βέβαια η στήριξη αυτή έγινε μετά την δήλωση του Σαμαρά πως "έκανε την υπέρβαση του και απέδειξε πως διαθέτει παραταξιακή συνείδηση"! που σημαίνει πως τον ξαναπαίρνουν στο κόμμα που τον είχαν διαγράψει !
Το ωραίο δε είναι πως ο Μιχαλολιάκος άφηνε για καιρό να πλανάται ότι πίσω από την εις βάρος του δολοφονική απόπειρα «κρυβόταν» ο Μαντούβαλος, υπόνοια βέβαια που δεν την διέψευσε, ακόμη κι όταν την είδε γραμμένη σ' εφημερίδα, ενώ βεβαίως θεωρούσε πως το άτομο αυτό "ρυπαίνει τον Πειραιά" !!
Νομίζω πως εδώ ταιριάζει ο στίχος του Σολωμού :Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος! που τον αφιερώνω στους υποστηρικτές της αποχής και του λευκού -άκυρου!
Τους το αφιερώνω δε γιατί αυτοί είναι οι πρώτοι και καλύτεροι που θα κατηγορούν και θα καταγγέλλουν συλλήβδην και αθρόως για λαμόγια και διεφθαρμένους όλους τους πολιτικούς παραβλέποντας ότι αρκετοί συμπολίτες μας τους ψήφισαν και ακόμα χειρότερο, όπου ήσαν επικρατέστεροι, εξελέγησαν και με την δική τους αποχή ή λευκό !
Γι΄αυτούς τους λόγους δεν είναι περίεργο πως ο Ψωμιάδης συγκεντρώνει 43% , παρά το ότι του έχει ασκηθεί ποινική δίωξη, σε βαθμό κακουργήματος, με την κατηγορία της απιστίας.
Θα μπορούσε βέβαια κανείς να μου αντιτείνει, και πολύ σωστά, πως ο άνθρωπος δεν έχει καταδικαστεί, αλλά φαίνεται πως ακόμα και αν καταδικαστεί κανείς τελεσίδικα, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει ένα σωρό ακόμα κατηγορίες, αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για την υπερψήφιση του!
Αγλαές παράδειγμα ο δήμαρχος της Ζαχάρως Π.Χρονόπουλος που έχει τελεσιδίκως καταδικαστεί για παράβαση καθήκοντος και έχει τεθεί σε αργία για πρόκληση οικονομικής ζημιάς στον δήμο του.
Με απόφαση δε του Αρείου Πάγου έχει επικυρωθεί η ποινή της φυλακίσεως του για 8 μήνες για παράνομες προσλήψεις στα ΚΕΠ , ενώ για άλλη παράμετρο της ίδιας υπόθεσης καταδικάστηκε σε δέκα μήνες φυλάκιση σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο της Πάτρας , ενώ το τμήμα αναστολών του ΣτΕ απέρριψε το αίτημά του για διακοπή της τιμωρίας του, μέχρι την έκδοση της οριστικής απόφασης.
Πρόσφατα σε βάρος του ασκήθηκε νέα ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για απιστία σε βάρος του Δημοσίου και παράβαση του νόμου περί καταχραστών και μετά την απολογία του στον ανακριτή αφέθηκε ελεύθερος με τον περιοριστικό όρο της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και εγγύηση 20.000 ευρώ.
Στα ψιλά μάλλον ανήκει ότι σε βάρος του διενεργείται από την Εισαγγελία του Πύργου έρευνα για απειλές και άσκοπους πυροβολισμούς!
Ο κ. Χρονόπουλος όμως σάρωσε στις προχθεσινές δημοτικές εκλογές λαμβάνοντας ποσοστό 45% !!
Οι κινηματογραφόφιλοι θα τον έχετε δει να πρωταγωνιστεί στο ντοκιμαντέρ του Κίμωνα Τσακίρη "Sugartown-Οι Γαμπροί", με τον Χρονόπουλο, να ασχολείται για να βρει γυναίκες στους ανύπαντρους άντρες του χωριού !
Αυτό λοιπόν που εύχονται όλοι αυτοί, είναι να διαμαρτυρηθείτε κατά του μνημονίου είτε ψηφίζοντας τους είτε απέχοντας και αυτοί σας υπόσχονται ότι μόλις ο αγώνας δικαιωθεί και αποσυρθεί το μνημόνιο, τότε θα συρρεύσουν κρουνηδόν χρήματα από το υπερπέραν, οπότε θα μπορέσουν να εξαφανίσουν όλα τα σκουπίδια από τις πόλεις μας οι οποίες θα γίνουν όμορφες και ανθρώπινες ακόμα καλύτερες από τις πάλαι ποτέ "αποπυρηνικοποιημένες" συνοικίες των δημάρχων του ΚΚΕ που σήμερα με την πολιτική του δεν καταφέρνει να βγάλει κανένα!
Ίσως όμως να αποκτήσουν μια δημαρχία στην Ικαρία, μιας και η ΝΔ, δια του γραμματέα της, αναγνωρίζει ότι "το ΚΚΕ έχει την ιστορία του στο νησί" (μιας και τους έστελναν εξορία εκεί!), ο δε κομουνιστοφάγος Π.Καμμένος δήλωσε με μεγαλύτερη σαφήνεια «Εμείς ψηφίζουμε τον Σταμούλο γιατί έχει πάρει θέση κατά του Μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής» ό εις τα λατινικά σημαίνει do ut des και στην καθομιλουμένη " δίνω για να δώσεις" !

Στην Θεσσαλονίκη αν θέλουν να του κόψουν το χαμόγελο ξέρουν τι να ψηφίσουν!


Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΑΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΩΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ!



Πολλοί απέδωσαν στην αποχή από τις εκλογές της Κυριακής την έννοια που αποδίδει παραστατικά το παραπάνω σχήμα.
Ας δούμε όμως λίγο πιο ουσιαστικά τα δεδομένα που έχουμε από αυτές.
Η αποχή που ανακοινώθηκε στις περιφερειακές εκλογές ανήλθε επισήμως στο 38,99 %.
Όμως αν μελετήσει κανείς τα στοιχεία με μεγαλύτερη προσοχή θα διαπιστώσει πως στην πραγματικότητα το ποσοστό αυτό είναι σαφώς μικρότερο.
Στην παρακάτω ανάλυση βασίστηκα στα στοιχεία και την ανάλυση που χρησιμοποίησε ο καθηγητής της ΑΣΟΕΕ Μανώλης Δρεττάκης για τις περσινές ευρωεκλογές .
Τα νούμερα που χρησιμοποίησε από πέρσι μέχρι σήμερα δεν εμφανίζουν ουσιώδεις αλλαγές .Για την ανάλυση των φετινών δεδομένων χρησιμοποίησα την ψηφοφορία των περιφερειακών εκλογών που δεν ψηφίζουν ξένοι.
Οι εγγεγραμμένοι στις πρόσφατες εκλογές ανέρχονται σε 9.766.234 (πέρσι 9.777.873)
Ψήφισαν 5.958.342 (61,01%) οπότε η αποχή ανέρχεται σε 38,99%
Όμως όπως γράφει ο Δρεττάκης(στο κείμενο του έχουν μπεί τα φετινά νούμερα) :
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο πραγματικός πληθυσμός της χώρας μας το 2004 ήταν 11.040.650, από τον οποίο οι 891.197 ήταν αλλοδαποί και τα 10.149.453 Έλληνες.
Από τους Έλληνες, ο πληθυσμός ηλικίας 18 ετών και άνω (δηλαδή όλοι όσοι είχαν δικαίωμα ψήφου το 2004) ήταν 8.333.095. (Ο υπολογισμός αυτός στηρίζεται στα στοιχεία τής κατά ηλικίες κατανομής του πραγματικού πληθυσμού της απογραφής του 2001).
Συγκρίνοντας τον πληθυσμό αυτό με τους εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους προκύπτει μια διαφορά 1.433.139 (πέρσι 1.438.778)
Η διαφορά αυτή οφείλεται στους Έλληνες που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και οι οποίοι είτε ζουν και είναι μόνιμα εγκατεστημένοι με τις οικογένειές τους στο εξωτερικό είτε έχουν πεθάνει στο εξωτερικό και ο θάνατός τους δεν έχει δηλωθεί για να διαγραφούν.
Σε όσους ζουν και είναι μόνιμα εγκατεστημένοι σε χώρες του εξωτερικού περιλαμβάνονται:
- Εκείνοι που τη δεκαετία του '50 μετανάστευσαν κυρίως στις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία και το Βέλγιο και δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα.
- Εκείνοι που στη δεκαετία του '60 μετανάστευσαν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης (βασικά στην, τότε, Δυτική Γερμανία, μόνο στη Γερμανία ζουν σήμερα γύρω στις 300.000 Έλληνες), αλλά και διάφορες άλλες χώρες του κόσμου και δεν παλιννόστησαν και τέλος,
- Πολιτικοί πρόσφυγες που δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα και ζουν σε διάφορες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Η συντριπτική πλειονότητα των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους το 2004 που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό δεν ήρθαν να ψηφίσουν στην Ελλάδα
στις περσινές ευρωεκλογές όπως βεβαίως και στις πρόσφατες εκλογές.
Με τα παραπάνω στοιχεία λοιπόν από τον πραγματικό πληθυσμό που ζει στην Ελλάδα και είναι άνω των 18 ετών, ώστε να έχει δικαίωμα να ψηφίζει, αν αφαιρέσουμε από τους 8.333.095 ενήλικες τους 5.958.342 ψηφίσαντες, προκύπτει μια αποχή από την ψηφοφορία 2.374.753 ατόμων δηλαδή το ποσοστό αποχής ανέρχεται στο 28,5%.
Είναι δεδομένο πως αν οι εκλογές δεν αφορούν εκλογή κυβέρνησης το ενδιαφέρον για συμμετοχή είναι σαφώς πολύ λιγότερο .
Στις καθοριστικές εθνικές εκλογές του 2009 είχαν προσέλθει ένα εκατομμύριο περισσότεροι ψηφοφόροι και σημειώθηκε και σημαντική κινητοποίηση ετεροδημοτών.
Το μεγαλύτερο όμως ποσοστό αποχής στην Ελλάδα παρουσιάστηκε στις ευρωεκλογές του 2009 (47,7%)
Ακόμα μεγαλύτερο από εδώ ήταν συνολικά σε όλη την Ευρώπη, όπου ανήλθε στο 57% (55% ήταν στις ευρωεκλογές του 2004).
Αυτό σημαίνει ότι πάνω από 213 εκατομμύρια Ευρωπαίων απείχαν από τις εκλογές.
Σε σύγκριση λοιπόν με τις ευρωεκλογές, την Κυριακή που δεν είχαν βέβαια την σημασία των εθνικών εκλογών, προσήλθαν παρ΄ όλα αυτά 800.000 περισσότεροι στις κάλπες και βέβαια σε αυτές δεν παρατηρήθηκε και καμιά ουσιαστική μετακίνηση ετεροδημοτών.
Η αύξηση πάντως της αποχής δεν αποτελεί παθογένεια μόνο της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Τον Μάρτη , στις αντίστοιχες περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία, η αποχή στον πρώτο γύρο έφτασε στο 53,5%, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Το φαινόμενο της αποχής σε εθνικές εκλογές σε μερικές χώρες, όπως η Ρωσία ,η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Σουηδία και η Πολωνία φθάνει σε ποσοστά από 39- 49 %
Το παρακάτω σχεδιάγραμμα δείχνει ακριβώς αυτή την τάση σε 5 μεγάλες χώρες.



Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΟΧΕΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ



΄Ενα εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί ο καθένας να το διαβάσει όπως θέλει ανάλογα από την πολιτική τοποθέτηση του.
Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι μερικά από τα οφθαλμοφανή συμπεράσματα που μπορεί να συναχτούν με μια πρώτη ματιά των αποτελεσμάτων.
Αρχικά είναι σημαντική η αύξηση της αποχής από το 29% στο 39%, γεγονός που χαροποίησε ιδιαιτέρως τους κκ Κακλαμάνη, Σγουρό, Ψωμιάδη και Γκιουλέκα.
Παρεμπιπτόντως όμως και εγώ θέλω να ευχαριστήσω όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν να ψηφίσω εγώ γι΄ αυτούς!
Βέβαια την επόμενη των εκλογών τα ποσοστά της αποχής και λευκών, ως διαμαρτυρία, λησμονούνται ταχέως και αυτό που μένει στην μνήμη των περισσοτέρων είναι τι ποσοστά πήρε το κάθε κόμμα.
Είναι σημαντική η πτώση του δικομματισμού, σε εκλογές βέβαια που δεν έχουν σχέση με εκλογή κυβέρνησης, χωρίς όμως να διαφαίνεται η προοπτική κάποιας νέας πολιτικής δύναμης που θα μπορούσε να παίξει ουσιαστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό.
Καθαροί νικητές των εκλογών είναι τα δύο άκρα, δηλαδή το ΚΚΕ που αύξησε τα ποσοστά του με αρκετούς που δεν ελκύστηκαν, προφανώς από την ιδεολογία του ,αλλά από την αντιμνημονιακή πολιτική του, και η Χρυσή Αυγή που έφτασε να βγάλει για πρώτη φορά και δημοτικό σύμβουλο, με την διαφορά όμως ότι εδώ η αύξηση του ποσοστού της οφείλεται σε ψηφοφόρους που ενστερνίστηκαν την ιδεολογία της και το μίσος κατά των μεταναστών.
Το ΠΑΣΟΚ είχε σαφή φθορά, όπως ήταν και αναμενόμενο με μια τόσο αντιλαϊκή πολιτική ,αλλά αν συναθροιστεί και το ποσοστό που πήρε ο Δημαράς που είναι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του που παραμένουν όμως στον περίγυρο του χωρίς να προσχωρούν σε άλλο κόμμα, διατήρησε την πρωτοκαθεδρία έστω και λαβωμένο γεγονός που επιτρέπει στον Παπανδρέου να επιλέξει τον χρόνο για τις, όπως προβλέπω αναπόφευκτες εκλογές.
Η προεκλογική αναφορά του Παπανδρέου για εκλογές, συσπείρωσε τους οπαδούς του και απέτρεψε την ψήφο διαμαρτυρίας στον Δημαρά αλλά ταυτόχρονα συσπείρωσε και τους ΝΔκράτες που ενώ δεν είχαν ουσιαστικά κέρδη εδραίωσαν την θέση του Σαμαρά στην αρχηγία.
Η πολιτική πάντως της ΝΔ ήταν αλλοπρόσαλλη και γι΄αυτό δεν αποκόμισε οφέλη, γιατί κατηγορούσε τον Παπανδρέου ότι εκβιάζει με εκλογές, τις οποίες προφανώς η ίδια δεν ήθελε. Ουσιαστικά δηλαδή έλεγε, το παράλογο, πως κυβέρνα εσύ εφαρμόζοντας όμως την δική μας πολιτική!
Το συνονθύλευμα της λοιπής αριστεράς θα είχε καταφέρει να πετύχει πολύ σημαντικότερα αποτελέσματα αν δεν είχαν το σαράκι της πολυδιάσπασης σε γκρουπούσκουλα.
Η προοπτική εκλογών μέχρι τον Απρίλιο που μπορούν να γίνουν με λίστα, που προσωπικά θεωρώ πολύ πιθανή, μπορεί να απομακρυνθεί μόνο αν η αξιωματική αντιπολίτευση βάλει νερό στην αντιμνημονιακή πολιτική της αν σκεφτεί πως αν η φθορά της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλη, κινδυνεύει να βρεθεί αυτή στην κυβέρνηση οπότε να εφαρμόζει το μνημόνιο η ίδια!
Το οξύμωρο δε είναι πως ,σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το 80% του λαού δεν θέλει νέες εκλογές ενώ γνωρίζει πως η παραμονή της κυβέρνησης σημαίνει εφαρμογή του μνημονίου που οι περισσότεροι εξορκίζουν!

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ













Μερικές σκέψεις βάσει της κοινής λογικής για τα διλήμματα που προκύπτουν σε σχέση με τις εκλογές της Κυριακής.

Δίλημμα :Να καταψηφίσω το μνημόνιο ή να ψηφίσω αυτούς που είναι κατάλληλοι για την αυτοδιοίκηση άσχετα αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου;

Μπερδεμένος διαβάζω λοιπόν:
....ο πρωθυπουργός εκβιάζει με τις πρόωρες εκλογές.
οι υποψήφιοι της ΝΔ για τις περιφέρειες Αττικής Βασίλης Κικίλιας και Πελοποννήσου Δημήτρης Δράκος.

Εκβιασμό χαρακτηρίζει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς.
Να καταψηφίσουν την πολιτική του μνημονίου στις αυτοδιοικητικές εκλογές κάλεσε τους πολίτες.... Αντώνης Σαμαράς

Εκβιασμό χαρακτήρισε και η Αλέκα Παπαρήγα το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός και κάλεσε το λαό να μην υποχωρήσει.

Ο πρωθυπουργός εκβιάζει για εκλογές που δεν έχει σκοπό να κάνει.
Ο Γ. Καρατζαφέρης

"οι εκβιασμοί της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, θα πέσουν στο κενό".
ο Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας

Συμπεραίνω πως για να μιλάνε συνέχεια για ΕΚΒΙΑΣΜΟ όλοι αυτοί κάτι θα πρέπει να ξέρουν περισσότερο από μένα.
Σκέφτηκα λοιπόν και εγώ, βρε μπας και δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει η λέξη ΕΚΒΙΑΖΩ;
Για να δούμε λοιπόν πως ερμηνεύει την λέξη το Ελληνικό λεξικό των Τεγόπουλου- Φυτράκη:

Εκβιάζω χρησιμοποιώ αθέμιτα μέσα για να επιτύχω ιδιοτελείς σκοπούς.

Δηλαδή προφανώς στην συγκεκριμένη περίπτωση οι εκλογές είναι τα αθέμιτα μέσα και το αποτέλεσμα τους ο ιδιοτελής σκοπός.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν μπροστά στο δίλημμα τι να ψηφίσουμε να δούμε ποιές είναι οι πιθανότητες σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Αυτές είναι 3:
1-Να κερδίσουν τις εκλογές οι κυβερνητικοί υποψήφιοι οπότε η κυβέρνηση απλά θα συνεχίσει θριαμβευτικά την πολιτική της με το μνημόνιο .
2-Να βγάλει ένα αξιοπρεπή αριθμό υποψηφίων που όμως να απέχει από την επιτυχία του "ιδιοτελούς" σκοπού οπότε όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές .
3-Να τις χάσει οπότε δεν θα έχει πετύχει τον "ιδιοτελή σκοπό" της και να αναγκαστεί να προκηρύξει εκλογές.
Άλλωστε πως θα μπορούσε να κυβερνήσει σε αυτή την περίπτωση έχοντας συνασπισμένους όλους τους άλλους οι οποίοι θα λένε καθημερινά ότι ο λαός έχει καταψηφίσει την πολιτική της;
Δεν είναι λοιπόν παράλογο αυτό που είπε κυβερνητικός παράγοντας πως ο πρωθυπουργός «θέλει καθαρή εντολή και δεν μπορεί να σέρνεται όταν θα χρειασθεί στους επόμενους μήνες να πάρει δύσκολες αποφάσεις...».
Ας δούμε λοιπόν τι θα γίνει στην αποτυχία του "ιδιοτελούς" σκοπού της κυβέρνησης και πραγματοποιηθεί εκ των πραγμάτων ο "εκβιασμός", δηλαδή εκλογές.
Οι πιθανότητες λοιπόν και εδώ είναι 3.
1-Να τις κερδίσει η κυβέρνηση οπότε αυτή μεν θα θριαμβολογεί για την επιτυχία της όλοι δε οι άλλοι θα λένε ότι πέτυχε ο εκβιασμός αλλά δεν θα λένε ότι αυτά τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που την ψήφισαν είναι ψοφοδεείς ψηφοφόροι που υπέκυψαν στον εκβιασμό γιατί στις επόμενες εκλογές από αρκετούς από αυτούς θα περιμένουν να πάρουν ψήφους.
2-Να τις χάσει η κυβέρνηση όποτε σε αυτή την περίπτωση η αντιπολίτευση θα λέει πως ο περήφανος ελληνικός λαός δεν υπέκυψε στον εκβιασμό!
Σε αυτή πάντως την περίπτωση υπάρχουν δύο πάλι πιθανότητες.
α-Να έχει αυτοδυναμία η ΝΔ οπότε το αγγούρι θα το αποκτήσει ο Σαμαράς που ή θα πρέπει να συνεχίσει την αντιμνημονιακή του πολιτική ,όπως διακηρύσσει στο εσωτερικό ή να αναγκαστεί να πει πλέον, όπως στις Βρυξέλλες, ότι στηρίζει «τα µέτρα δηµοσιονοµικής εξυγίανσης» και τις «διαρθρωτικές αλλαγές» που προωθεί η κυβέρνηση, δηλαδή με άλλα λόγια να συνεχίσει το μνημόνιο και την ίδια πολιτική.
Ο παμπόνηρος λοιπόν Καρατζαφέρης έχει δίκιο όταν λέει: Ο πρωθυπουργός του πετάει την καυτή πατάτα των εκλογών και δεν την πιάνει. Η ΝΔ δεν θέλει εκλογές και αυτό μου κάνει εντύπωση. Αν ήμουν στη θέση του μπορεί να μην έπιανα την καυτή πατάτα, αλλά τουλάχιστον δεν θα την πάταγα» !
β-Να μην έχει κανένας αυτοδυναμία, οπότε θα πρέπει να προκύψει μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Σε αυτή την περίπτωση ο Αντώνης Σαμαράς έχει δηλώσει "δεν συμμετέχουμε σε κυβέρνηση συνεργασίας"
Από όλους τους άλλους μόνο ο Καρατζαφέρης είναι πρόθυμος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με οποιονδήποτε ,ακόμα και με το ΚΚΕ!
Βασικά θα ήθελε συνεργασία με τους ένοικους της ίδιας πολυκατοικίας αλλά και με το ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα.
Όμως από ότι φαίνεται θα είχε το ΠΑΣΟΚ που θα έβλεπε πολλούς από τους δικούς του να αποχωρούν σιχτιρίζοντας γιατί δεν θα θέλουν την πολιτική τους αυτοκτονία .
Όλοι οι άλλοι της αριστεράς , δεν θέλουν καμιά συνεργασία με κανένα όταν δεν μπορούν ως γνωστόν να τα βρούν ούτε μεταξύ τους, άσε που άμα συμμετέχεις στην εξουσία δεν θα μπορείς πλέον μόνο να καταγγέλλεις και να συμπαραστέκεσαι σε κάθε λογικό και παράλογο αίτημα.
Παρά το ότι δεν έχω την δυνατότητα να κάνω προβλέψεις σε αυτήν την περίπτωση θα διακινδυνεύσω μία!
Ότι και να γίνει, και όποιες συνεργασίες και να προκύψουν, το μόνο που βλέπω να είναι ανοικτό σε υποχρεωτική συνεργασία με όποιον είναι στην εξουσία είναι το μνημόνιο!
Αλλά είπα να δώ και στο ίδιο λεξικό ποιός είναι ο ορισμός του διλήμματος.
Λοιπόν δίλημμα είναι: σύνθετος συλλογισμός που περιέχει δύο αντιθετικές προτάσεις οι οποίες όμως οδηγούν στο ίδιο καταδικαστικό για τον προβληματιζόμενο, συμπέρασμα !!
Επίσης :δύσκολη περίσταση κατά την οποία βρίσκεται κανείς σε αμηχανία προκειμένου να επιλέξει ανάμεσα σε δύο εξ ίσου επικίνδυνες αποφάσεις.
Όχι το λεξικό δεν γράφτηκε πρόσφατα αλλά το 1993!
Τελικά από ότι βλέπω εκτός από μένα και άλλοι έχουν ακριβώς τα ίδια διλήμματα .
Διαβάζω στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Προεκλογικά διλήμματα: Είμαι κατά εκείνων που είναι υπέρ, αλλά δεν με εμπνέουν και αυτοί που είναι κατά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΙΩΝΗΣ Ε-30-10-10

Εντάξει πρέπει να βγάλω τον Καμίνη, αλλά πρέπει να βγάλω και τον Τατούλη;
ΣΤΑΘΗΣ Ε 2-11-10
Πάντως γι΄ αυτόν δεν έχω κανένα δίλημμα!
Ψηφίζοντας στην Α΄ Αθηνών θα τον στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις και για τον λόγο αυτό σας βάζω και τις αφίσες που ένθερμοι οπαδοί του του έχουν φτιάξει και στις οποίες εκθειάζουν το έργο του!







ΥΓ Για όσους δε πουν ότι όλοι σκατά είναι, δεν θα πάω να ψηφίσω κανένα, σε αυτούς ο υποψήφιος που είναι επικρατέστερος στην περιοχή τους κανονικά πρέπει να τους στείλει ευχαριστήριο επιστολή!
Το γιατί μπορούν να το διαβάσουν στο ποστ μου ΠΡΙΝ ΝΑ ΡΙΞΕΙΣ ΛΕΥΚΟ Η ΑΚΥΡΟ

O Πιτσιρίκος λέει το ίδιο πράγμα από την δική του σκοπιά!
Όσο ψήφιζα, ήμουν πάντα με τους χαμένους. Όταν σταμάτησα να ψηφίζω και προσχώρησα στο κόμμα της αποχής, βρέθηκα για πρώτη φορά ανάμεσα στους νικητές.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΕΖΕΤΕ ΜΗΤΕΡΑ !



Όταν κατέβηκα για πρώτη φορά στην Κρήτη για να γνωρίσω τα μελλοντικά πεθερικά μου προέκυψε το γνωστό σε πολλούς πρόβλημα όταν βλέπουν για πρώτη φορά τους γονείς της γυναίκας τους ,πως τους αποκαλείς;
Μάμα, μητέρα, μάνα, μπαμπά, πατέρα, και πως τους μιλάς, στον πληθυντικό ή στον ενικό;
Στο σπίτι μου δεν χρησιμοποιούσα ποτέ πληθυντικό ευγενείας για τους γονείς μου και δεν είχα κανένα πρόβλημα να φωνάζω την μάνα μου από την εφηβεία με το όνομα της και όχι με το υποκοριστικό που την φώναζε ο πατέρας μου.
Μου φαινόταν ιδιαίτερα γελοίο ένας μαντράχαλος σαν εμένα να φωνάζει μαμά, αλλά και αυτήν δεν την ενοχλούσε που την φώναζα με το όνομα της.
Το ίδιο γελοίο μου φαινόταν όταν άκουγα μεγάλοι άνθρωποι να μιλάνε στον πληθυντικό στους γονείς τους και τελικά να προκύπτουν άκρως ιλαρές καταστάσεις όπως αυτή που άκουσα από ένα γνωστό μας, που τσακωνόταν με την μάνα του, η οποία τον είχε πρήξει με την επιμονή της και την ξεροκεφαλιά της, να της λέει αγανακτισμένος το αμίμητο:
Δεν μας χέζετε μητέρα!
Σε μια φράση, και χέσιμο αλλά και εκτός από τον πληθυντικό ευγενείας και πληθυντικός μεγαλείου!
Ξεπέρασε και τον Χάρυ Κλιν στην γνωστή του ατάκα ως μεθυσμένος που ακούγοντας τον Πάριο να τραγουδά λέει: δεν μας χέζεις βρε Νταλάρα !
Η γυναίκα μου μιλούσε στον πατέρα της στον πληθυντικό και στην μάνα της στον ενικό.
Επειδή πάντα μου αρέσουν οι καθαρές καταστάσεις, ξεκαθάρισα στην μέλλουσα σύζυγο ότι στους γονείς της θα μιλάω στον ενικό και θα τους φωνάζω με τα ονόματα τους πράγμα που έγινε αποδεκτό και από αυτήν αλλά αναγκαστικά και από τους ίδιους.
Τον πεθερό μου τον έλεγαν Μιχάλη και πολλές φορές με την οικειότητα που είχα μαζί του τον φώναζα χαϊδευτικά Μιχαλάκη.
Μου ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σαν άτομο γιατί ήταν καλός οικογενειάρχης και έντιμο πρόσωπο που είχε καταφέρει τόσα χρόνια να επιζήσει χωρίς να του στρίψει σε ένα σπίτι γυναικοκρατούμενο από μία σύζυγο και 3 στην σειρά κόρες μεταξύ των οποίων την πρωτοκαθεδρία είχε η ημετέρα σύζυγος.
Ευτυχώς γι΄ αυτόν, αλλά και για την γυναίκα του ,που έφερε βαρέως το ότι δεν κάνει αγόρια, μετά από αυτήν την συνεχή θηλυγονία ήρθε επιτέλους και ο περιπόθητος διάδοχος να αποκαταστήσει την επί τόσα χρόνια τρωθείσα κρητική τους υπόληψη.
Τώρα πλέον δεν έμενε παρά να αποκτήσει και ένας εγγονός το όνομα του, ώστε να μπορέσει να αποδημήσει εις Κύριον έχοντας εκπληρώσει πλέον πλήρως όλες του τις επί γης επιθυμίες.
Δυστυχώς όμως πρώτη γεννήθηκε η κόρη μου ,δεύτερος βγήκε ο γιός μιας άλλης του κόρης που πήρε το όνομα του πεθαμένου παππού του από τον πατέρα του, και εκεί που περίμενε τον εγγονό από τον γιό του μας βγήκε και αυτό κορίτσι.
Ευτυχώς όμως οι ενδόμυχες ευχές, που έκανε σίγουρα στα κρυφά μέσα του, ευοδώθηκαν και έτσι τελικά ο Μιχάλης έγινε για 4η φορά παππούς από τον μονάκριβο γιό του που απέκτησε το πολυπόθητο αγόρι.
Ε, όπως ήταν αυτονόητο ο εγγονός αυτός δεν θα μπορούσε παρά να ονομαστεί παρά μόνο με το ένδοξο όνομα Μιχάλης !
Ο Μιχάλης είναι ένα σκατόπαιδο που το έχω μέσα στην καρδιά μου γιατί είναι έξυπνο, τρυφερό, χαριτωμένο και πάρα πολύ αγαπησιάρικο παιδί .
Όταν τον πρωτοείδα μωρό μέσα στην κούνια του και μου χαμογέλασε ,με τον πεθερό μου δίπλα να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, τον γαργάλησα στο πόδι λέγοντας του με τρυφερότητα: Α, ρε Μιχαλάκη κούκλος είσαι!
Όποτε γυρνάει σοβαρός ο πεθερός μου και μου λέει : Ε, όχι και Μιχαλάκη το παιδί Μιχάλη να το λές, Μιχάλη!
Προφανώς πάνω από 25 χρόνια που φώναζα τον ίδιο Μιχαλάκη τον ενοχλούσε αφόρητα αυτό, αλλά αξιοπρεπής όπως ήταν δεν μου είχε πει τίποτα ούτε είχε κάνει ποτέ κάποιο παράπονο στην κόρη του!
Έκτοτε μέχρι που πέθανε δεν τον ξαναείπα Μιχαλάκη και ούτε ξαναφώναξα τον ανηψιό μου έτσι.
Ας είναι λοιπόν ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε Μιχάλη μου και να είσαι σίγουρος ότι τον εγγονό σου σε όλη μας την ζωή Μιχάλη θα τον φωνάζουμε!