Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ-ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΞΕΘΥΜΑΝΑΝ




Όταν δεν βρίσκεστε πλέον στους πρώτους σας έρωτες με το έτερον σας ήμισυ και το βλέπετε καλοθρεμμένο και χορτάτο να ροχαλίζει μακαρίως δίπλα σας ίσως να αναρωτιέστε πως μπορούσατε κάποτε να περνάτε ατελείωτες ώρες  μαζί του με κρύο ή ζέστη ή ακόμα και με βροχή σε απίθανα ερημικά μέρη ανταλλάσοντας διάφορα σαχλά ερωτόλογα που μόνο η σκέψη τους σήμερα σας δημιουργεί ρίγη φρίκης.
Αν τύχει δε, σε κάποια ρομαντική σας έξαρση ,να θελήσετε να πάτε και να ξαναβρεθείτε σε κάποια παλιά σας στέκια όπου όταν είσαστε φουλ ερωτευμένοι είχατε ξεροσταλιάσει για ώρες ανταλλάσοντας ασπασμούς αγγέλων προς τα άστρα, πιθανόν να διαπιστώσετε με κατάπληξη πως τώρα πια η ώρα δεν περνάει με τίποτα!
Το παγκάκι σας φαίνεται σκληρό, το κρύο τσουχτερό, το έτερον ήμισυ δεν χωράει πλέον  στην αγκαλιά σας, σας ενοχλεί και το τζατζίκι που έχει φάει προηγουμένως στο σουβλάκι και σκέπτεστε  αν θα προλάβετε τον αγώνα, ή το τούρκικο στην τηλεόραση οπότε με πλήρη ομοφωνία γυρνάτε στο σπιτάκι σας και με ανακούφιση φοράτε τις πυτζάμες σας και στήνεστε στην τηλεόραση !   
Όλα τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό, όσο και αν φαίνεται περίεργο, διαβάζοντας ποίηση!
Διαβάζοντας το βιβλίο  Η Χαμηλή Φωνή, Τα Λυρικά μιας Περασμένης Εποχής σε παλιούς Ρυθμούς -Μια Προσωπική Ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη-Νεφέλη  (1990) βρέθηκα σε ένα εξαιρετικό ποίημα της Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη  που λέει ακριβώς τα ίδια όχι με σατυρικό αλλά με ποιητικό τρόπο.
Απολαύστε το ποίημα Στο Φάληρο από την συλλογή  Ώρες Αγάπης, Φλάμμα 1934

Η πλήξη ψες μας είχε ξαναφέρει
στο Φάληρο, σε κάποιαν αμμουδιά,
ερωτικό μας άλλοτε λημέρι.
Πιο πέρα, μέσ’ στην έρημη βραδυά,

πιασμένα τρυφερά, χέρι με χέρι,
δυο ερωτεμένα εκάθονταν παιδιά.
Μα εμάς του κάκου ζήταγε η καρδιά
παλιές χαρές στη θύμηση να φέρει.

Κι’ ως άρχιξε η ψυχρούλα να πληθαίνει
-«τι θέμε, μούπες, δω, τέτοιον καιρό»,
κι’ εφύγαμε κι’ οι δυο μετανοιωμένοι.

Έκανε, αλήθεια, κρύο τσουχτερό
Στ’ ακροθαλάσσι τη βραδυάν εκείνη.
Μα το ζευγάρι τάλλο είχε απομείνει...



Την Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη (1898-1977) δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω αλλά προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για την αγάπη στα γράμματα αλλά και  τις αρχές που είχε εμφυσήσει στην μάνα μου που την είχε καθηγήτρια.
Η Παπαδάκη, εκπαιδευτικός, ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος ,που για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι αυτή που είχε γράψει το 1944 τον ύμνο του ΕΛΑΣ,  γνώρισε στην μητέρα μου  την Γαλάτεια Καζαντζάκη, και την Έλλη Αλεξίου.
 Την Έλλη Αλεξίου  είχα την τύχη να την γνωρίσω προσωπικά και εγώ λίγο πριν πεθάνει και σχετικά έχω γράψει  εδώ .


 Μάρκος Αυγέρης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, Έλλη Αλεξίου. 1927.



Βάσος Δασκαλάκης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Έλλη Αλεξίου. Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. 1927.

7 σχόλια:

  1. Πικρή η ανάμνηση των ξεθυμασμένων συναισθημάτων. Πόση μελαγχολία πέρασε η Σοφία σε μερικές απλές λέξεις - ένοιωσα στην ψυχή μου την απογοήτευση.
    Μακάρι όλοι να είχαμε τέτοιους καθηγητές και δασκάλους. Ίσως μαθαίναμε γράμματα και συμπεριφορές.
    Οι φωτογραφίες είναι καταπληκτικές!
    Την καλημέρα μου
    Bluesmartoula

    Δεν με βάζει με λογαριασμό google, έτσι δημοσιεύσα το σχόλιο μέσω της επιλογής "ανώνυμος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφο ποίημα , έδωσε σε μια εικόνα την αρχή μιας σχέσης και μια πιθανή κατάληξη της , αν και δεν το βρίσκω σώφρων να προσπαθείς να ξαναζήσεις πράγματα με το έτερον ήμισυ , καταστρέφεις την ανάμνηση και απογοητεύεσαι , η ζωή προχωρά δεν κάνει κύκλους .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Bluesmartoula-
    Η μητέρα μου δεν την έβλεπε σαν καθηγήτρια της αλλά σαν φίλη που μοιράζονται τις φιλολογικές τους ανησυχίες.

    eparxiakosaloni2-
    'Έχεις δίκιο σε αυτό μόνο που δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε εύκολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη διορίστηκε μεταπολεμικά το 1951 ως φιλόλογος στην Σχολή Χατζηκωνσταντίνου στο Π. Φάληρο όπου διέμενε από τότε και είχα την εξαιρετική τύχη να την έχω όλα τα χρόνια καθηγήτρια ευτυχώς όχι στα Αρχαία αλλά στα Νέα Ελληνικά.

    Από τα μαθήματά της θυμάμαι τις συμμαθήτριες να μισοανοίγουν ομπρέλλες δίπλα στα θρανία τους όταν μας διάβαζε ποίηση και έφτυνε με πάθος την πρώτη σειρά -γεγονός που την άφηνε τελείως αδιάφορη- και το τετράδιό μου των έκθέσεων που θα πρέπει να ήταν το μοναδικό στην Ελλάδα με 19 ορθογραφικά λάθη στην σελίδα και δεκαενιάρια βαθμολογία (ποτέ δεν πήρα 20 λόγω ορθογραφικών λαθών) μιά βαθμολογία που μόνο ποιήτρια θα μπορούσε να δώσει !

    Μπορεί να μην έμαθα ορθογραφία, μάθαμε όμως άλλα πράγματα όπως την αγάπη γιά την ποίηση,την Ελλάδα, το θέατρο, το συναίσθημα, το γράψιμο και όλα εκείνα που διαμόρφωσαν σωστά(πιστεύω) τον νεανικό μας χαρακτήρα.

    Λυπάμαι που δεν την γνώρησες προσωπικά γιατί ήταν από τα άτομα που όταν λέμε τιμή μου που την γνώρησα ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΟΥΜΕ !

    Συνφαλακρός γείτων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συνφαλακρός γείτων-
    Δυστυχώς δεν την γνώρισα γιατί η μητέρα μου δυστυχώς δεν κράτησε επαφή μαζί της.
    Πάντως διαπιστώνω πως από τότε είχε επίγνωση την ικανότητα σου στο γράψιμο και γι΄αυτό καλό θα ήταν να ανοίξεις και συ ένα μπλογκ.

    glam-
    ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρίξε κι εδώ μια ματιά αν θέλεις... Πολύ καλό το άρθρο σου!

    http://blog.sofiakolotourou.gr/archives/437

    ΑπάντησηΔιαγραφή