Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

ΣΕΞ ΚΑΙ ΑΙΜΟΜΙΞΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ




Δέχτηκα ένα e-mail στο οποίο υπήρχε η παρατήρηση  ότι είναι κάπως ακραίος ο χαρακτηρισμός της Παλαιάς Διαθήκης ως πορνογραφήματος που έκανα στο ποστ μου  Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.
Η θέση μου σε αυτό το θέμα είναι σαφής.
Δεν θα χαρακτήριζα ποτέ αυτό το βιβλίο ως πορνογράφημα αν το αντιμετωπίζαμε σήμερα σαν ένα κείμενο που εκφράζει τις αντιλήψεις ,τα ήθη και τα έθιμα ανθρώπων που έζησαν πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια. Αντιμετωπίζοντας το έτσι  η αξία του είναι τεράστια, γιατί μαζί με όλα τα  άλλα αρχαία κείμενα που περιέχουν  ιστορικά και  μυθολογικά στοιχεία, αποκτούμε πολύτιμες πληροφορίες για εκείνα τους χρόνους όπως πχ όπως θα δείτε παρακάτω, πόσο πλήρωναν σε μια πόρνη οι βοσκοί..
 Όταν όμως αυτό βιβλίο διδάσκεται στα σχολεία μας ως πρότυπο  για την  ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών από τα τρυφερά τους χρόνια στο Δημοτικό και είναι αποδεκτό ως δογματικό κείμενο της Αγίας Γραφής από την εκκλησία, που περιέχει  αυταπόδεικτες αλήθειες  για τους πιστούς, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Χωρίς να ασχοληθούμε καθόλου με τις εγκληματικές συνήθειες και προτροπές που υπάρχουν σε αυτό  (μικρό δείγμα μπορεί να διαβάσει κανείς στο ποστ  ΟΙ ΟΡΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΙΑ) σήμερα θα δούμε μερικά από τα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται σε  θέματα που σχετίζονται με το σεξ και την αιμομιξία και τα οποία δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό της ως πορνογραφήματος.


Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο με τους πρωτόπλαστους προκύπτει το εύλογο ερώτημα ότι για να γίνει πραγματικότητα το αυξάνεσθε  και πληθύνεστε μόνο με αιμομιξία μπορεί να γίνει είτε μεταξύ αδελφιών είτε μεταξύ γονιών και παιδιών.
Ο Σοδομισμός βγήκε από τα Σόδομα την πόλη που ζούσε ο Λώτ.
Ο  λαός λοιπόν αυτής της πόλεως ἀπὸ νεανίσκου ἕως πρεσβυτέρου, φαίνεται πως διακρίνονταν για τις σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες, και έτσι όταν έμαθε πως ο Λωτ φιλοξενούσε ξένους, πού ήσαν άγγελοι,  περικύκλωσε το σπίτι του και του είπε ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς.


Επειδή όμως ήσαν εκ θεού απεσταλμένοι ο θρήσκος  Λωτ ,όπως αντίστοιχα  και ο θρήσκος Αβραάμ δεν δίστασε να θυσιάσει το παιδί του, έτσι και αυτός προτίμησε να "συγγενεύσουν" οι παρθένες κόρες του με τον όχλο παρά οι φιλοξενούμενοι του και : εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· μηδαμῶς ἀδελφοί, μὴ πονηρεύσησθε. 8 εἰσὶ δέ μοι δύο θυγατέρες, αἳ οὐκ ἔγνωσαν ἄνδρα· ἐξάξω αὐτὰς πρὸς ὑμᾶς, καὶ χρᾶσθε αὐταῖς, καθὰ ἂν ἀρέσκῃ ὑμῖν·(Γένεση 19,4-7) Με δύο λόγια πηδήξτε τις παρθένες κόρες μου παρά τους φιλοξενούμενους μου!
Όμως οι Σοδομίτες άρχισαν να ξυλοκοπούν τον Λωτ γιατί ήθελαν να μπουν στο σπίτι  προφανώς για να "συγγενεύσουν" εκτός από τις θυγατέρες και με τους αγγέλους, που φαίνεται ότι τους είχαν δει προηγουμένως και  τους λιγουρευόντουσαν!
Έτσι οι άγγελοι αναγκάστηκαν να αναλάβουν δράση και να τυφλώσουν όσους ήσαν στην πόρτα του σπιτιού.
Επακολούθησε η καταστροφή των Σοδόμων και οι κόρες του Λωτ έμειναν μεν παρθένες αλλά και με τον υπαρκτό κίνδυνο, μιας και είχαν χαθεί όλοι οι άνδρες των Σοδόμων, να παραμείνουν αειπάρθενες!
Έτσι λοιπόν εκεί που έκλαιγαν την μοίρα τους έγιναν τα εξής σε πιστή μετάφραση  (Γένεση 19,31-36)



 Είπε δε η μεγαλυτέρα θυγάτηρ εις την μικροτέραν· “ο πατήρ μας είναι ηλικιωμένος και δεν υπάρχει κανείς εις την περιοχήν, που κατοικούμε, ο οποίος να μας νυμφευθή, όπως γίνεται εις όλην την οικουμένην.
Ελα, λοιπόν, να δώσωμεν κρασί στον πατέρα μας, να κοιμηθώμεν μαζή του και να αποκτήσωμεν απογόνους από τον πατέρα μας”
Επότισαν πράγματι τον πατέρα των κατά την νύκτα εκείνην με κρασί και η μεγαλυτέρα κόρη εισήλθεν στον κοιτώνα του πατρός της και εκοιμήθη μαζή του κατά την νύκτα εκείνη. Αυτός δε δεν αντελήφθη τι έκαμεν ούτε όταν εκοιμήθη με την κόρην του ούτε και όταν εξύπνησε.
 Κατά δε την άλλην ημέραν είπεν η μεγαλυτέρα προς την νεωτέραν· “ιδού χθες εκοιμήθην εγώ με τον πατέρα μας. Ας τον ποτίσωμεν κρασί και κατά την νύκτα αυτήν, και συ πήγαινε και κοιμήσου μαζή με αυτόν, ώστε να αποκτήσω μεν απογόνους από τον πατέρα μας”.
Επότισαν πράγματι και κατά την νύκτα εκείνην τον πατέρα των οίνον, τον εμέθυσαν και εισελθούσα η νεωτέρα εκοιμήθη μαζή του. Εκείνος δε δεν αντελήφθη τίποτε ούτε όταν εκοιμήθη με την κόρην του ούτε και όταν εξύπνησε.
Συνέλαβον δε και αι δύο θυγατέρες από τον πατέρα των τον Λωτ.
Το ενδιαφέρον δε σε αυτήν την ιστορία είναι ότι ο Λωτ παρά την ηλικία του και το ότι το επάνω κεφάλι του ήταν ντίρλα από το  μεθύσι, ώστε να μην καταλαβαίνει ούτε ότι πηδάει ούτε ποια πηδάει ,παρ΄όλα αυτά το κάτω διατηρούσε πλήρη διαύγεια και ικανότητα ώστε να επιτελέσει  το καθήκον του
Έτσι επιβεβαιώνεται ο μακαρίτης Ρόμπιν Γουίλιαμς που είχε πει το αμίμητο «Ο Θεός έδωσε σε όλους μας ένα πέος κι ένα εγκέφαλο, αλλά αρκετό αίμα για να λειτουργεί μόνο το ένα κάθε φορά»


Στο ποστ μου  Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. έχω γράψει για τον Αβραάμ που είχε παντρευτεί την ετεροθαλή αδελφή του  Σάρα, αλλά και για τον εγγονό του Ιακώβ που διακρίθηκε στην τεκνοποιία με όλα τα θηλυκά του σπιτιού του.


Με την ευρύτητα δε του πνεύματος που επικρατούσε εκείνη την εποχή πηδούσαν τις δούλες των γυναικών τους όχι μόνο με την ανοχή των γυναικών τους αλλά και με την προτροπή τους !
Επίσης όμως  και οι άνδρες  με την ίδια άνεση δεν είχαν πρόβλημα να τους πηδήξουν την γυναίκα τους, φτάνει να γλυτώσουν το τομάρι τους!
Αυτό ακριβώς έκανε και  ο Αβραάμ και παρουσίασε την γυναίκα του σαν αδελφή του, πηγαίνοντας στην Αίγυπτο, γιατί φοβότανε πως αν έλεγε πως είναι γυναίκα του ἀποκτενοῦσί με, σὲ δὲ περιποιήσονται, γνωρίζοντας βέβαια ποια "περιποίηση"  επιφύλασσαν στην αδελφή του, γιατί  αμέσως την πήραν και την πήγαν στον Φαραώ ( Γένεση 12,12)
Όμως έτσι  ο Αβραάμ πήρε σε αντάλλαγμα  πρόβατα καὶ μόσχοι καὶ ὄνοι καὶ παῖδες καὶ παιδίσκαι καὶ ἡμίονοι καὶ κάμηλοι (Γένεση 12,16)


Το ίδιο κόλπο κάνει πάλι ο Αβραάμ και στα Γέραρα  (Γένεση 20,2) Παρουσιάζει την Σάρα σαν αδελφή του και την παίρνει στο παλάτι ο βασιλιάς Αβιμέλεχ.ο οποίος τελικά του την επέστρεψε μαζί με χίλια δίδραχμα καὶ πρόβατα καὶ μόσχους καὶ παῖδας καὶ παιδίσκας (20,14)
Δεν θα μπορούσε λοιπόν η εκκλησία να μην τιμήσει αυτούς τους δύο σπουδαίους άνδρες και έτσι λοιπόν στις 9 Οκτωβρίου διαβάζει κανείς στο ημερολόγιο: ότι γιορτάζουμε  Αγίων Αβραάμ του Πατριάρχου και Λωτ του ανηψιού!


Και επειδή βέβαια το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει, το ίδιο έκανε και για τον ίδιο λόγο, και ο γενναίος γιος του ο Ισαάκ εμφανίζοντας την γυναίκα του Ρεβέκκα ως αδελφή του!
Πριν να πεθάνει ο Ιακώβ μάζεψε τα παιδιά του και όρισε ως αρχηγό τον Ιούδα γιατί ο πρωτότοκος του Ρουβήν του είχε πηδήξει την παλλακίδα του Βαλλάν! (Γένεση 49,3-4)
Ο Ιούδας τώρα πρωταγωνιστεί σε μία άλλη επίσης διδακτική ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη, αυτήν του Ιούδα και της Θαμάρ.


Η Θαμάρ ήταν η γυναίκα του πρωτότοκου γιού του Ιούδα, Ηρ, αλλά αυτός ήταν πονηρὸς ἔναντι Κυρίου οπότε ο δίκαιος και φιλεύσπλαχνος θεός τον σκότωσε.
Ο Ιούδας τότε ως φιλόστοργος πατήρ είπε στον άλλο αδελφό του τον Αυνάν "εἴσελθε πρὸς τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου" για να αποκτήσει  η γυναίκα του αδελφού  του παιδί.
Αυτός όμως προτίμησε αντί να χαρίσει ένα παιδί στην νύφη του να χαρίσει στην ανθρωπότητα το όνομα του σε μια μορφή σεξ για το οποίο ο Γούντυ Άλεν έχει πεί το αμίμητο: Μην επιτίθεστε στον αυνανισμό. Είναι σεξ με κάποιον που αγαπάμε!
Ο δίκαιος και φιλεύσπλαχνος θεός όμως τα πήρε στο κρανίο και σκότωσε και τον Αυνάν και έτσι ο Ιούδας είπε στην Θαμάρ να περιμένει να μεγαλώσει ο τρίτος γιος του Σηλώμ μπας και  μπορέσει να δεί απ΄αυτόν χαρά στα σκέλια της.
Βέβαια στην πραγματικότητα δεν είχε τέτοιο σκοπό γιατί φοβότανε μην του τον φάει και αυτόν λάχανο ο δίκαιος και φιλεύσπλαχνος θεός.
Για να μην πολυλογώ αφού είδε και αποείδε  η ταλαίπωρη Θαμάρ, ότι από τα παιδιά του Ισαάκ δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα ντύθηκε, στολίστηκε και πήγε να την πηδήξει ο ίδιος ο Ιούδας,ο οποίος ξεγελάστηκε και την πέρασε για πόρνη και έτσι επιτέλους σταμάτησε και αυτή να λέει σαν την Δήμητρα Παπαδοπούλου "πότε θα γίνω και εγώ μάνα;" γιατί απέκτησε μάλιστα και δίδυμα από τον καρπερό πεθερό!
Αυτό δε που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι ότι από όλο αυτό το Κεφ 38 της Γένεσης μαθαίνουμε στο 38,17 ότι οι πόρνες δεν ήσαν και τόσο φτηνές τότε, γιατί το πήδημα στοίχησε στον Ιούδα ένα κατσίκι!
Είναι προφανές ότι οι αιμομιξίες εκείνη την εποχή και σε εκείνη την περιοχή, ήσαν και αποδεκτές και διαδεδομένες, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να γεννώνται παιδία με κληρονομικές επιβαρύνσεις όπως ήδη είναι γνωστό αυτό για τους Φαραώ της Αιγύπτου.
Γι΄αυτό το λόγο στο Λευιτικό το κεφάλαιο 18 είναι αφιερωμένο σε απαγορεύσεις ανήθικων πράξεων και αναφέρεται εκτεταμένα στις ποικίλες αιμομικτικές σχέσεις που τις έμαθαν στην Αίγυπτο και την γη Χαναάν.
Φαίνεται όμως ότι οι συνήθειες αυτές παρέμειναν και αργότερα γιατί στην επιστολή Παύλου Α’ Προς Κορινθίους, (Κεφ. 7 36) αυτός γράφει:
36.Ει δε τις ασχημονείν επί την παρθένον αυτού νομίζει εάν ή υπέρακμος, και ούτως οφείλει γίνεσθαι, ο θέλει ποιείτω. Ουχ αμαρτάνει. Γαμείτωσαν.
Από τα προηγούμενα, αλλά και από την μετάφραση του κειμένου, δεν μένουν πολλές αμφιβολίες ότι η παρθένα δεν είναι άλλη από την θυγατέρα  που  έχει μείνει γεροντοκόρη
36 Αν όμως κάποιος νομίζει πως συμπεριφέρεται άσχημα προς την παρθένα του, αν έχει υπερβεί την ακμή της νεότητάς της και έτσι οφείλει να γίνεται, αυτό που θέλει ας κάνει. δεν αμαρτάνει. ας παντρευτούν. 
Όλα όσα ανέφερα αλλά και ένα πλήθος από απαράδεκτα και βάρβαρα ήθη, έθιμα και νοοτροπίες που αναγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη οδήγησαν το ιερατείο  να μην θέλει τις μεταφράσεις της και την ευρύτερη διάδοση της στον λαό, παρά μόνο των επιλεγμένων από αυτό αποσπασμάτων που δίνουν έτσι μια διαφορετική, από την πραγματική, εικόνα του βιβλίου.
Όπως γράφει  ο καθηγητής της  Θεολογικής Θεσ/νίκης Ι. Καραβιδόπουλος στο βιβλίο του «Εισαγωγή στην Κ. Διαθήκη»: «Λίγο αργότερα, το 1723, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας ο Γ΄ με σύμφωνη γνώμη των πατριαρχών Αλεξανδρίας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων απαγόρευσε και αυτήν ακόμη την ανάγνωση των Γραφών, ή τουλάχιστων ορισμένων μερών της και μάλιστα της Παλαιάς Διαθήκης, επιτρέποντας την ανάγνωσή της «υπό μόνων των μετά της πρεπούσης ερεύνης τοις βάθεσιν εγκυπτότων του Πνεύματος και ειδότων οίς τρόποις η θεία Γραφή ερευνάται και διδάσκεται και όλως αναγιγνώσκεται» (Μ.Ι. Γεδεών, όπ. Παρ. 2, 430-31)»
Μήπως και αυτοί  την θεωρούσαν ως πορνογράφημα;


Μερικά σχετικά ποστ






Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ





Όταν ο χριστιανισμός επικράτησε, η πρωταρχική του προσπάθεια  ήταν να πετύχει να εξαλείψει από τους ανθρώπους  τις προαιώνιες τελετές και δοξασίες που είχαν έως τότε και να τις αντικαταστήσει με τις δικές του.
Έτσι έγινε και με την γιορτή των Χριστουγέννων.
Μέχρι τότε εκείνες τις μέρες εορταζόταν στην Ελλάδα το Τριέσπερον ή Ηλιούγεννα που ξεκινούσαν με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του χρόνου) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου  τη νύκτα της 24ης προς 25η Δεκεμβρίου.
Σύμφωνα με τα τότε ελληνικά έθιμα η γιορτή περιείχε λιτανείες, χορούς, συμπόσια, ανταλλαγή δώρων, και βέβαια  την αντίστοιχη κραιπάλη.

                          Ο Αυριλιανός με το στέμμα του που ακτινοβολεί γύρω στο 274-5

Με την επικράτηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Αυτοκράτωρ Αυριλιανός το 274,ένα χρόνο πριν να τον δολοφονήσουν, θέλησε να ενώσει όλους τους λαούς με μία κεντρική διοίκηση και μία θρησκεία, καθορίζοντας την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα της Γέννησης του Ανίκητου Ήλιου  δηλαδή του ήλιου που δεν θα νικηθεί ποτέ από τα σύννεφα ή από το βαρύ χειμώνα (Dies Natalis Solis Invicti).
΄Ετσι ένωσε  το ελληνικό Τριέσπερο με την αιγυπτιακή εορτή Γέννηση του Όσιρη και την περσική τριήμερη εορτή Γέννηση του Μίθρα (Θεός ¨Ηλιος).
Οι επίσημες λατρευτικές εκδηλώσεις έγιναν σε έναν καινούργιο ναό  που άνοιξε στη Ρώμη.

 Ο Κωνσταντίνος με την επιγραφή SOLI INVICTO COMITI γύρω στο 315

Η λατρεία αυτή συνεχίστηκε μέχρι την εποχή του ηλιολάτρη Κωνσταντίνου ο οποίος ως το 324 σε νομίσματα του εμφανίζεται να δοξάζει τον Sol (Ήλιος) ως «Πηγή της Αυτοκρατορικής Δυνάμεως», μόνον δε κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του οι αναφορές στον Sol και τις άλλες εθνικές θεότητες εξαφανίσθηκαν από τα νομίσματα.
Η Κυριακή ήταν προηγουμένως αφιερωμένη στον Ήλιο, (Sun day οι αγγλοσάξονες, Sonn tag Γερμανοί, Di Manche Φράγκοι) και γι΄αυτό και χριστιανισμός καθιέρωσε την Κυριακή ως μέρα του Κυρίου.
Το 313 ο Κωνσταντίνος υπέγραψε το διάταγμα των Μεδιολάνων με το οποίο θεσπιζόταν η ανεξιθρησκία και έτσι πλέον ο χριστιανισμός νομιμοποιήθηκε ως ¨επιτρεπόμενη θρησκεία". Ευγνωμονούσα η εκκλησία, παρά τις δολοφονίες του γιου του και της γυναίκας του, τον έκανε άγιο και μάλιστα ισαπόστολο!

 Η μορφή του Ιουστινιανού στα ψηφιδωτά του ναού του Αγίου Βιταλίου, στη Ραβέννα.
Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα, κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και τα ανακήρυξε δημόσια αργία. 
Με τα  χρόνια  επικράτησε  σε όλο τον χριστιανικό κόσμο η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα Χριστουγέννων, εκτός της Αρμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας  που συνεχίζει τον συνεορτασμό με τα Θεοφάνια.
Ο χριστιανισμός ενσωμάτωσε από τον μιθραϊσμό  πολλά από τα πιστεύω του, όπως για παράδειγμα, τα ιδανικά της ταπεινότητας και της αδελφικής αγάπης, το βάπτισμα  το  τελετουργικό της κοινωνίας, την χρήση άγιου νερού , την άλω που μετατράπηκε σε φωτοστέφανο, την  λατρεία των ποιμένων που ήταν παρόντες στη γέννηση του Μίθρα, όπως και την γέννηση του σε σπήλαιο. Επίσης ο Μίθρας αναλήφθηκε στους ουρανούς στα 33 του χρόνια, με την υπόσχεση να επιστρέψει την Ημέρα της Κρίσης.


Στο πόστ μου Η΄ ΚΥΡΗΝΗ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ -β΄ μέρος η φωτογραφία 235 είναι από το σπήλαιο που ήταν  ένα Μυθραίο ενώ στο ποστ Ζ΄ ΟΛΒΙΑ - Ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. μπορεί να δει κανείς τα ψηφιδωτά από εκκλησία της εποχής του Ιουστινιανού,529-40μΧ. στα οποία  είναι εμφανής η παραμονή των πολιτιστικών στοιχείων της ειδωλολατρικής εποχής σε ναό της νέας θρησκείας.



 Όπως ο Μίθρας γεννήθηκε σε σπήλαιο, Εν τω σπηλαίω τίκτεται... μετέφερε η λαίκή παράδοση και για τον Χριστό  στα κάλαντα και στην εικονογραφία, ενώ καμία τέτοια αναφορά περί σπηλαίου δεν υπάρχει στην Καινή Διαθήκη.


Ο πάπας άγιος Δάμασος ο Α΄ δεν μπορούσε να ανεχθεί ότι υπήρχε και άλλος θεός και μάλιστα μερικούς αιώνες πριν από τον δικό του, που είχε γεννηθεί σε σπήλαιο στις 25 Δεκεμβρίου εν μέσω βοσκών, και γι΄αυτό τον λόγο κατέστρεψε τον σπήλαιο του Μίθρα που υπήρχε στην Ρώμη.
Όμως σε σπηλιά γεννήθηκαν επίσης θεοί της Ασίας αλλά και ο Άδωνης, ο Διόνυσος, ο Ερμής αλλά και ο ίδιος ο Δίας από την Ρέα (Ἰδαίον Ἄντρον).
Αλλά πριν την γέννηση ενός θεού πρέπει να  προηγηθεί η σύλληψη του.
Η  παρθενογένεση λοιπόν είναι ο συνήθης τρόπος γέννησης των θεών.
Στην Θεογονία  του Ησιόδου η Γη,γέννησε με παρθενογένεση τον Ουρανό, τα Oὔρεα (Όρη) και τον Πόντο.
Με παρθενογένεση αναπαράγονται  4 ακόμα θεότητες στην Θεογονία
η Νύχτα, η Έρις και η Ήρα αλλά και το σεξουαλικά απροσδιόριστο Χάος.
Κατά τον Ησίοδο η Ήρα γέννησε μόνη της τον Ήφαιστο, χωρίς τη συμμετοχή του Δία.
Στην ελληνική μυθολογία, επίσης ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του.
Από παρθένο γεννιέται στην Αίγυπτο και ο αγγελιοφόρος θεών Θωτ αλλά και άλλοι θεοί της αρχαιότητας όπως οι θεοί  Ώρος και Ρα αλλά και βασιλείς, όπως ο Αμενχοτέπ, 1.500 χρόνια πριν τον Χριστό.


Ενδιαφέρον είναι δε πως όλες αυτές οι παρθένες-μητέρες έμεναν έγκυες.
Ο Δίας  γίνεται χρυσή βροχή για να επισκεφτεί την Δανάη και από αυτήν την "επίσκεψη" γεννιέται ο Περσέας. Βέβαια άμα είσαι θεός σε ότι θέλεις μεταμορφώνεσαι και έτσι ο Δίας ,γνωστός μπερμπάντης ,μεταμορφώθηκε σε κύκνο για να προσεγγίσει την Λήδα.


Με ποιο πρωτότυπο  τρόπο γεννήθηκαν ο θεός της Φρυγίας Άττις, δηλαδή από ένα αμύγδαλο που έβαλε στον κόρφο της η μητέρα του!  
Μιας και οι προηγούμενοι θεοί δεν γεννήθηκαν με την κλασσική και δοκιμασμένη μέθοδο, δεν θα μπορούσε και η χριστιανική θρησκεία να δεχτεί ο δικός της θεός να έχει γεννηθεί διαφορετικά.

                                   Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, έργο του Αντρέι Ρουμπλιώφ

Από τους ευαγγελιστές μόνο ο Λουκάς,(Λουκ. Α΄, 26-29) κάνει άμεση αναφορά στο γεγονός αυτό και λέει επί λέξει τα εξής:
26 Εν δε τώ μηνί τώ έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ από τού Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ή όνομα Ναζαρέτ, 
27 προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ. 
28 και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε· Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σού· ευλογημένη σύ εν γυναιξίν. 
29 η δε ιδούσα διεταράχθη επί τώ λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος. 
Την εξήγηση του τι σημαίνει εισελθών προς αυτήν και γιατί θεώρησε ποταπό τον ασπασμό μπορούμε να την βρούμε στο μοναδικής πρωτοτυπίας, ακόμα και με αιμομιξίες, πορνογράφημα που είναι η Παλαιά Διαθήκη.
 Σε αυτήν περιγράφεται πως ο γηραλέος ,86 ετών, παιδεραστής Αβραάμ με την προτροπή της ετεροθαλούς αδελφής του αλλά και συζύγου του Σάρας, απέκτησε τον Ισμαήλ.
Σάρα δε γυνή Άβραμ ουκ έτικτεν αυτώ. Ην δε αυτή παιδίσκη Αιγυπτία, η όνομα Άγαρ. είπε δε Σάρα προς Άβραμ, Ιδού συνέκλεισέ με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ουν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμαι εξ’ αυτής. Υπήκουσε δε Άβραμ της φωνής Σάρας… και εισήλθε προς Άγαρ και συνέλαβεν  (Γένεσις ΙΣΤ 1-4)
Βέβαια όταν η Σάρα απέκτησε, στην ωριμότητα των  90 ετών της  τον Ισαάκ,  φρόντισε να εξαποστείλει την Αγαρ και τον Ισμαήλ για να μην χάσει ο γιος της τα κληρονομικά του δικαιώματα.
Ο γιός του Ισαάκ και εγγονός του Αβραάμ, Ιακώβ φρόντισε να τηρήσει την οικογενειακή παράδοση του να εισέρχεται στα θηλυκά της οικίας του με ιδιαίτερο ζήλο .
Αφού η γυναίκα του Λεία του έκανε 6 παιδιά σταμάτησε να γεννάει και τότε πήρε  την δούλη της Ζέλφα και ἔδωκεν αὐτὴν τῷ Ἰακὼβ γυναῖκα. καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν (Γένεσις 30,9-13)  Προφανώς  στον  Ιακώβ  του άρεσε που εισήλθε στην Ζέλφα οπότε ξαναεισήλθε και την γκάστρωσε για δεύτερη φορά. (Γενεσις 35,26)

                                              Ο Ιακώβ με την Ραχήλ έργο του William Duce


Όμως ο μερακλής Ιακώβ γούσταρε και την αδελφή της Λείας, Ραχήλ οπότε την πήρε και αυτήν για γυναίκα του, αλλά και αυτή δεν του έκανε απογόνους οπότε ακολουθήθηκε η γνωστή συνταγή  :
είπε δε Ραχήλ τω Ιακώβ , ιδού η παιδίσκη μου Βαλλά, και τέξεται επί των γονάτων μου, και τεκνοποιήσωμαι καγώ εξ’ αυτής…και είσελθε προς αυτήν Ιακώβ (Γένεσις Λ 3-4)
Αλλά και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις  το εισήλθε προς έχει ακριβώς την ίδια έννοια όπως πχ:
Και επήγεν ο Σαμψών εις την Γάζαν, και είδεν εκεί γυναίκα πόρνην, και εισήλθεν προς αυτήν (Κριταί στ 1)
Είπε δε Ιούδας προς τον Αυνάν. Είσελθε προς την γυναίκα του αδελφού σου, (Γένεσις ΛΗ 8-9)
Αντίστοιχες αναφορές υπάρχουν  και στα: Γένεσις ΛΗ 1-2, Γένεσις ΛΗ 13-18, Δευτερονόμιον κε 5, Ρουθ δ 13,Σαμουήλ β 12.


Στην Δύση, παρά το ότι δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια ,αλλά  επίσης και στην δική μας Ιερή  παράδοση, που αναγνωρίζεται από την εκκλησία ως ισόκυρη με την αγία Γραφή, απεικονίζεται ο αρχάγγελος Γαβριήλ να δίνει στην Παναγία ένα κρίνο.
Ο κρίνος ήταν το σύμβολο της αθωότητας, της αγνότητας και της παρθενίας, και συχνά όταν αναπαριστάνονταν επάνω σε βωμό δεν είχε στήμονες,που θυμίζουν το όργανο με το οποίο εισέρχεται κανείς,για να μην μολύνουν την παρθενική αγνότητα του άνθους!
Ένα όμως θέμα που έχει προκαλέσει από αιώνες το έντονο μαλλιοτράβηγμα μεταξύ θεολόγων και διαφόρων χριστιανικών δογμάτων  είναι ότι το αιπάρθενον της Παναγίας δεν συμβαδίζει με την ύπαρξη αδελφών του Χριστού, ούτε με την παρουσίαση του Ιωσήφ σαν πατέρα του, σύμφωνα με όσα γράφουν τα Ευαγγέλια:
ΛΟΥΚΑΣ 2,48. Η Παναγία, λέει στον Ιησού για τον Ιωσήφ: «Ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν σε».
ΜΑΤΘΑΙΟΣ 1,25 "και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν".
ΜΑΤΘΑΙΟΣ 13,55-56, ΜΑΡΚΟΣ 6,3. ΛΟΥΚΑΣ 8,19). "Ουχ ούτός εστίν ο του τέκτονος υιός, ουχί η μήτηρ αυτού λέγεται Μαρία και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας, και αι αδελφαί αυτού ουχί πάσαι προς ημάς εισι; "
Κατά την Ορθόδοξη εκκλησία η Παναγία  όχι μόνο δεν έκανε άλλα παιδιά αλλά παρέμεινε παρθένος ακόμα και μετά τον τοκετό που δεν έγινε βέβαια με καισαρική!


Η εικονογραφία της εκκλησίας μας παρουσιάζει το αειπάρθενον με τα τρία αστέρια που ζωγραφίζει στο κεφαλομάντηλό της.
Είναι "η προ τόκου" (αστέρι αριστερού ώμου), "η εν τόκω" (αστέρι κεφαλής) και "μετά τόκον" (αστέρι δεξιού ώμου) Παρθένος.
Τελικά η  Παναγία ανακηρύχθηκε Θεοτόκος με μεγάλη καθυστέρηση το 431 από την Γ΄ οικουμενική Σύνοδο.

Σχετική με τα Χριστούγεννα είναι και η ανάρτηση μου ΣΕΛΕΣΤΑ-Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Ο κ.ΧΑΪΚΑΛΗΣ ΚΑΙ Η ΔΩΡΟΔΟΚΙΑ






Σήμερα το πρωί διάβασα τι είπε ο Αντώνης Καφετζόπουλος  όταν ρωτήθηκε για τις καταγγελίες του συναδέλφου του Χαϊκάλη και βουλευτών των ΑΝΕΛ, περί χρηματισμού βουλευτών, από τον «Αθήνα 98,4».
«Ο κ. Χαϊκάλης δεν είναι σοβαρό άτομο. Ποτέ δεν υπήρξε, σε κανένα τομέα της δραστηριότητας του. Είναι καλός ηθοποιός, αυτά. Δεν θέλω να μπω στη λεπτομέρεια. Ας αναλάβει η εισαγγελία – στην οποία έχουν πάει τα στοιχεία- να μας διαφωτίσει. Αυτή είναι η δουλειά της Δικαιοσύνης. Αν η καταγγελία ενός ανθρώπου – ακόμη και του κ. Χαϊκάλη- είναι σοβαρή, ας μας το πει ο εισαγγελέας που ανέλαβε την υπόθεση. Αν δεν είναι, ας τεκμηριώσει ένα από τα δύο»,
Ο κ Χαϊκάλης προσωπικά ως ηθοποιός μου είναι ιδιαίτερα αγαπητός από την εποχή που τον έβλεπα στο 50/50 να δημιουργεί ένα απολαυστικό ρόλο.
Όμως η δήλωση Καφετζόπουλου μου θύμισε ότι πριν περίπου δύο χρόνια είχα γράψει το ποστ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΣ ΤΟΥ MASTER ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ!
Σε αυτό εκθέτω  τις απόψεις του κ. Ι. ΤΣΑΤΣΑΡΗ που πιστεύει  ότι:
δεν υπάρχει ένα, αλλά τουλάχιστον 200 Σύμπαντα με 5, 7, 9 ή και 12 γαλαξίες. Το πιο ουσιαστικό είναι να γνωρίζουμε ότι υπάρχει το Άνω Σύμπαν, το ενδιάμεσο, όπως η Γη, και το Κάτω Σύμπαν.
Επίσης σε βιβλίο του μας παραθέτει: 
μια μηνυματική αναφορά ως προσφορά εξήγησης του πως λειτουργώ εγώ ο Ιωάννης, όπως ακριβώς την περιέγραψε η μεγάλη αυτή τάξη Ινδόνυοι Σω, που εδημιούργησε την Πανδιασυμπαντιακή τεχνοστοιχείωση, για να έχω την άνεση στην άμεση επικοινωνία μου με όλες τις θέσεις των διαγαλαξιακών λειτουργιών και συχνοτήτων, ώστε να σας παρουσιάσω και ορισμένες αναφορές τους που έχω ενστοιχίσει μέσα σε αυτό το βιβλίο..
Σχετικά λοιπόν με αυτόν τον προφήτη από την Δαφνούλα Ηλείας ο κ. Χαικάλης έχοντας πειστεί από αυτά είχε δηλώσει:
 «Θεωρώ απόλυτα θετική τη γνωριμία μου μαζί του και τον ίδιο σημαντικό άνθρωπο με αξιόλογο έργο, που δεν θέλει να επιβάλει τις απόψεις και τα πιστεύω του. Εμένα, ωστόσο με έπεισε»
Χωρίς βέβαια να μπορώ  να αποκλείσω με κανένα τρόπο την περίπτωση να είναι πραγματική η προσπάθεια δωροδοκίας του κ. Χαϊκάλη ,όπως την ακούσαμε στο βίντεο που διέρρευσε ( από που άραγε;), δεν μπορώ να αποκλείσω την περίπτωση ο κ.Χαϊκάλης , με την χαρακτηριστική αφέλεια που τον διακρίνει ,να θεωρήθηκε ως το  κατάλληλο πρόσωπο που ειλικρινά και χωρίς αμφιβολίες θα πίστευε και ο ίδιος πως προσπαθούν να τον δωροδοκήσουν.
Το γιατί υπάρχει αυτή η εκδοχή, το περιγράφει στο άρθρο του στο PROTAGON ο Γιώργος Καρελιάς.

«Χρηματίζοντας» ψεκασμένους (μόνο!)

Την πρώτη φορά ήταν η βουλευτίνα (του Καμμένου) Ξουλίδου. Την οποία πήγε να εξαγοράσει ένας τύπος μέσω facebook!
Τώρα είναι ο ηθοποιός και βουλευτής (του Καμμένου) Χαϊκάλης. Τον οποίο πήγε να εξαγοράσει ένας μέχρι πρότινος συνεργάτης του Καμμένου και βασικός μάρτυρας υπεράσπισης (του Καμένου) σε δίκη με αντίδικο τον αδελφό του Γιώργου Παπανδρέου!
Αμέσως μετά πετιέται στον αέρα το όνομα της βουλευτίνας (του Καμμένου) Κουντουρά. Το πέταξε η άλλη βουλευτίνα (του Καμμένου) Κόλλια-Τσαρουχά!
Θα περιμένουμε τους εισαγγελείς να μας πουν τι έγινε, αν έγινε, από την ποινική πλευρά. Όμως, μέχρι να γίνει αυτό, μπορούμε να βγάλουμε ορισμένα, οφθαλμοφανή άλλωστε, πολιτικά συμπεράσματα.
Η Βουλή έχει 300 βουλευτές. Αριστερούς, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώους, δεξιούς, ακροδεξιούς, φασίστες. Έχει και μια ιδιαίτερη κατηγορία: τους βουλευτές του Καμμένου. Ο ίδιος και ένιοι εξ αυτών διεκδικούν επαξίως τον τίτλο του «ψεκασμένου». Πίσω από κάθε γεγονός βλέπουν και μια συνωμοσία: πότε των Γερμανών και των Αμερικανών, πότε των Εβραίων και των Τούρκων, πότε των κερδοσκόπων και των τραπεζιτών.
Το ερώτημα είναι εύλογο: πώς γίνεται και ουδείς βουλευτής από άλλον πολιτικό χώρο έχει δεχθεί πρόταση για χρηματισμό; Γιατί τα «ύποπτα κέντρα» επιλέγουν βουλευτές μόνο του Καμμένου;
Μια απάντηση είναι ότι όλοι οι άλλοι είναι αμέμπτου ηθικής και δεν δέχονται. Μια άλλη είναι ότι τα παίρνουν, το βουλώνουν, αλλά και δεν ψηφίζουν για Πρόεδρο. Δηλαδή, πιάνουν κορόιδα τους όσους τους εξαγοράζουν!
Και απομένουν οι βουλευτές του Καμμένου, που δέχονται βροχηδόν προτάσεις εξαγοράς. Η τελευταία, μάλιστα (στον Χαϊκάλη) είναι από πρώην (;) δεξί χέρι του ίδιου του Καμμένου!
Ο τίτλος του «ψεκασμένου» δεν αρκεί για να ερμηνεύσει το φαινόμενο. Υπάρχει και κάτι άλλο. Το κόμμα αυτό φυλλορροεί. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις είτε το αφήνουν εκτός Βουλής είτε το φέρνουν στο όριο του 3%. Και η πόλωση δεν έχει ακόμα κορυφωθεί. Αν πάει έτσι στις εκλογές, όλοι αυτοί σε ενάμισι μήνα θα αποτελούν μια απεχθή ανάμνηση.
Κάτι, λοιπόν, πρέπει να γίνει. Κάτι άλλο. Κάποιος να τους «καταδιώξει». Κάποιος να τους «δωροδοκήσει». Να δημιουργηθεί ντόρος, να πάμε στις εκλογές με τη συνωμοσιολογία να κυριαρχεί. Μπας και διασωθούν.
Αυτό είναι το σκηνικό που προσπαθεί να στήσει ο Καμμένος, για να μην περιπέσει στην πολιτική αφάνεια. Το χειρότερο είναι άλλο. Ότι η «αριστερά της εξουσίας» υιοθετεί, αμέσως και ασμένως, κάθε καταγγελία των ψεκασμένων. Υπάρχει και χειρότερο: τους θέλει συμμάχους και συγκυβερνήτες!
Αντε με το καλό. Μόνο που ο Τσίπρας, ο Παπάς και ο Σκουρλέτης, που αμέσως και ασμένως υιοθετούν τις καταγγελίες, πρέπει να προσέχουν. Οι ψεκασμένοι σύμμαχοί τους δεν το έχουν σε τίποτα κάποια στιγμή να παγιδεύσουν και να καταγγείλουν και τους ίδιους…



Η γελοιογραφία του ΚΥΡ νομίζω ότι εκφράζει πλήρως τα συναισθήματα των περισσοτέρων Ελλήνων, σχετικά με όλη αυτή την δυσώδη υπόθεση, που απλά υπενθυμίζω ότι την ξεκίνησε σε ανύποπτο χρόνο ο  ο πρώην αρχηγός του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος.


(Οι υπογραμμίσεις με bold στα κείμενα είναι δικές μου)


ΠΡΟΣΘΗΚΗ 1  20-12-2014
Ένα σχετικό άρθρο είναι  της Λίλας Σταμπούλογλου με τίτλο Παύλος Χαϊκάλης εκτός ρόλου

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 2 20-12-2014
Ενδιαφέρον και σχετικό είναι επίσης το άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη  Αντισταθείτε στη βοθροκρατία!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 3  23-12-2014
Κατάθεση Αποστολόπουλου 

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 4 23-12-2014
Ένα ακόμα απολαυστικό άρθρο με τίτλο: 

Ο πρόεδρος, ο ηλίθιος, ο πανηλίθιος και ένα σκάνδαλο


Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΜΕΛΑ





Στις 31-1-1945 δημοσιεύεται στην 2η σελίδα της μονόφυλλης τότε  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ  ένα  ειδησάριο με τον τίτλο ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ στο οποίο αναγράφεται ότι ένας ευπρεπώς ενδεδυμένος κύριος βούτηξε τον ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά από το πέτο του παλτού του στην οδό Σταδίου του τράβηξε δύο γερά χαστούκια και του είπε φωνάζοντας: Πως τολμάς να περιφέρεσαι ακόμα ελεύθερος ενώ είσαι δοσίλογος;
Ο Μελάς κατάφερε να διαφύγει σε ένα βιβλιοπωλείο αφού έμεινε το πέτο του παλτού του στα χέρια του αγνώστου κυρίου!


Στις 3-2-1945 στην ίδια σελίδα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δημοσιεύεται επιστολή του Μελά στην οποία ισχυρίζεται ότι ο άγνωστος κύριος τον εξέλαβε για κάποιο άλλο, υβριστή της μνήμης του Ιωάννη Μεταξά, δεν κατέφυγε για να γλυτώσει σε βιβλιοπωλείο ,αλλά  ότι πήγε με τον άγνωστο στο αστυνομικό τμήμα, όπου αφού διευκρινίστηκαν οι ταυτότητες τους , αυτός του ζήτησε συγνώμη και ομολόγησε την πλάνη του.
Σε συνομιλία δε που είχε με τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας του είπε  ότι πήγε με τον δράστη στο Α΄αστυνομικό τμήμα και ότι εκεί, μετά την διευκρίνηση των ταυτοτήτων, διαπιστώθηκε πως ο δράστης δεν ήταν άγνωστος, όπως έλεγε στην επιστολή του, αλλά γνωστός του, αρνήθηκε  όμως με επιμονή να αποκαλύψει  το όνομα του, λέγοντας  ότι το απόγευμα  ο δράστης θα πέρναγε από τα γραφεία της εφημερίδας   για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς του Μελά.


Η εφημερίδα απευθύνθηκε στον διοικητή του Αστυνομικού τμήματος ο οποίος τους δήλωσε ότι δεν έχει καταγραφεί  τέτοιο επεισόδιο σε αυτούς  όπως επίσης  βέβαια  δεν πέρασε και κανένας κύριος από την εφημερίδα.  
Είναι προφανές ότι το επεισόδιο είχε γίνει όπως είχε περιγραφεί  αρχικά από την εφημερίδα και ο Μέλας προσπαθούσε να καλύψει τα πραγματικά γεγονότα.


Ο Μελάς χρονογραφούσε τότε στην φιλοβασιλική εφημερίδα "Ελληνικόν Μέλλον" η οποία προπολεμικά υποστήριζε το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη, είχε διακόψει  την έκδοσή της στις 29.4.1941 και επανεκδόθηκε για λίγο την περίοδο 1945-1946, οπότε και σταμάτησε η έκδοση της  οριστικά.
Ήδη πριν να περάσει ούτε ένας μήνας από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς (12-10-1944) ,στις 5 Νοεμβρίου στην γενική συνέλευση του Σωματείου Ελλήνων Λογοτεχνών επικυρώθηκε με ευρεία πλειοψηφία η διαγραφή του Σπύρου Μελά από το σωματείο χωρίς να γίνουν οι χρονοβόρες διαδικασίες των πειθαρχικών οργάνων .
Η κατηγορίες κατά του Μελά ήταν ότι είχε γράψει χρονογραφήματα στα οποία προέτρεπε για συνεργασία με τους κατακτητές.
Ο Θεοτοκάς ματαίως προσπάθησε να τον υπερασπιστεί αλλά δεν εισακούστηκε λόγω της αριστερής πλειοψηφίας του σωματείου. Σύμφωνα με τον Θεοτοκά τα άρθρα αυτά δεν του προσπόρισαν κανένα προσωπικό οικονομικό όφελος κατά την διάρκεια της Κατοχής. Αντιθέτως ο Μελάς κατάφερε να επιζήσει σχεδόν οριακά από τις μικρές εισπράξεις κάποιων θεατρικών έργων που είχε γράψει. Ο ίδιος δικαιολόγησε την στάση του δηλώνοντας ότι φοβήθηκε για την ζωή του και χαρακτήρισε τις ενέργειες τους ως ξέσπασμα δειλίας και επιπολαιότητας.
Ο Μελάς  κέρδισε αργότερα δικαστικά την ακύρωση της διαγραφής του αλλά δεν επέστρεψε στην εταιρεία.
To 1948 η εταιρεία διασπάστηκε και ιδρύθηκε η Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών συσπειρώνοντας στους κόλπους της συγγραφείς κυρίως του κεντροδεξιού πολιτικού χώρου, αλλά ούτε αυτή ήθελε τον Μελά.
Ο Μελάς από νέος είχε διακριθεί εκτός από τα γράμματα και για τις πιο αλληλοσυγκρουόμενες  πολιτικές θέσεις που πήρε στην ζωή του.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε το 1910 είχε ριζοσπαστικές, σοσιαλιστικές θέσεις, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του '20 θα φυλακιστεί για τις βενιζελικές του ιδέες γεγονός που δεν στάθηκε όμως εμπόδιο να γράφει άρθρα εναντίον του Βενιζέλου αλλά και να γίνει την ίδια περίοδο αρχισυντάκτης βενιζελικής εφημερίδας!
Ενώ το 1933-4 είναι διευθυντής στο περιοδικό "Ιδέα", με συνεργάτες που πρέσβευαν την ελευθερία του πνεύματος, με τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Μεταξά θα γίνει θερμός οπαδός του νέου καθεστώτος.
Ήδη το 1935, σε ηλικία μόλις 53 ετών, είχε γίνει  ακαδημαϊκός.
Το 1939 θα πάει ως ανταποκριτής της Καθημερινής στην Ισπανία και θα προπαγανδίσει  τα επιτεύγματα του Φράνκο.

Στην κατοχή όταν ορκίστηκε η κυβέρνηση Τσολάκογλου ο Μελάς πήγε στο πρωθυπουργικό γραφείο για να τον συγχαρεί ενώ ταυτόχρονα με τα χρονογραφήματα του στην Καθημερινή στήριζε την κυβέρνηση και υποστήριζε την συνεργασία με τους Γερμανούς.


Στις 27-4-1941 φτάνουν οι Γερμανοί στην Αθήνα και  στις 30-4-1941 γράφει το διθυραμβικό χρονογράφημα του  για τον Τσολάκογλου, με τίτλο "Ο Στρατηγός":


Η φυσιογνωμία του στρατηγού Τσολάκογλου, που ανεδέχθη χθες το πρωθυπουργικό αξίωμα εμπνέει την πιο δικαιολογημένη εμπιστοσύνη στην κοινή γνώμη της Ελλάδος. Η φήμη πήρε το όνομα του στα φτερά της από την αρχή του πολέμου. Μαχηταί, μετόπισθεν, λαός, τον εγνώρισαν κατά τα ευτυχέστερα γεγονότα του αγώνος, στα χιονισμένα Αλβανικά βουνά! Τον είδα, διοικητή Σώματος επάνω στην ακμή της μάχης στη Χότιστε, στ' αντερείσματα της Μόροβας με τα προκεχωρημένα κλιμάκια των  Μονάδων του και δύο από τους μεράρχους του να διευθύνη την επίθεσι. Ψηλός, μελαχροινός, λεβεντάνθρωπος, γενναίος, νηφάλιος, καρτερικός ήθος  απόλυτα στρατιωτικό,  λακωνικότης στην έκφρασι. Ενεργητι­κός, ταχύς και ακούραστος, Η επταήμερη μάχη της Μόροβας τον έφερε στην πρώτη γραμμή των στρατιωτικών αρχηγών μας, Ο αδιάκοπος πό­λεμος ολοκλήρων μηνών, στις χιονισμένες κορυφογραμμές της αφιλόξε­νης οροσειράς της Κάμιας, εστερέωσε  την εκτίμησι του Στρατού  και Λαού στο πρόσωπο του. Η άψογη και ανώδυνη σύμπτυξις του δεξιού μας στο Αλβανικό μέτωπο, όταν αι περιστάσεις επέβαλαν την κίνησι αυτή αποτελεί ιδικό του τίτλο. Η ατυχής εξέλιξις των επιχειρήσεων, τις τε­λευταίες εβδομάδες, τον βρήκαν στας επάλξεις άγρυπνο φρουρό της τι­μής του Ελληνικού στρατεύματος και των εθνικών  συμφερόντων. Έθεσε τέρμα στον αγώνα με αξιοπρεπή συνθηκολόγησι. Απ'  τα βουνά της Αλ­βανίας έρχεται τώρα στην Κυβέρνηση του τόπου, για  ν' αναλάβη ένα άλλο αγώνα, πολύ σπουδαιότερο, που θα απαιτήση εξαιρετική δραστηριό­τητα. Τον αγώνα της ανασυγκροτήσεως της Ελλάδος και της προσαρ­μογής της στα δεδομένα της νέας καταστάσεως. Αυτό το έργο δεν είνε τυχαίο. Η χώρα μας αποτελεί σήμερα μέρος μιας πανευρωπαϊκής  οργανώσεως που την διέπουν αρχαί σαφείς και αποκρυσταλλωμέναι, προς τας οποίας oι Έλληνες καλούμεθα να προσανατολίσωμεν τον ρυθμόν της ζωής  μας, Και θα χρειασθή προσπάθεια σύντονος, ειλικρινής, γοργή και αποτελέσματική για να λυθούν όλα τα προβλήματα που θέτουν oι ανάγ­κες αυτού του νέου προσανατολισμού. Στους πλατείς ώμους του πρόκει­ται να σηκώση ο στρατηγός το βάρος του  σοβαρού τούτου έργου,. Οι Έλ­ληνες όλοι ανεξαιρέτως, έχομεν καθήκον να τον συντρέξωμεν ο καθένας από της πλευράς του, να εκπληρώση την αποστολήν του. Ενωμένοι γύ­ρω του, πειθαρχημένοι , ας  εργασθούμε  , στην κατεύθυνσιν , που επιβάλλουν  οι πραγματικές καταστάσεις, για να διευκολύνουμε , όσο μπορούμε, την προσπάθειάν του. Η καλή μας θέλησις , η  αφοσίωσις  μας στο καθήκον και  η εργατικότης μας, είνε απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία του , που θα είνε  επιτυχία του συνόλου.

Στις 2.5.1941 γράφει:
Αυτού καλείται να αγωνισθή τώρα ο ήρως της Νιμέρτοκας και της Τρεμπεσίνας [δηλ. ο Τσολάκογλου] για την ανασυγκρότησι της Ελλάδος. Αφού την υπεράσπισε με το αίμα του και την λάμπρυνε με τα κατορθώματά του, πρέπει τώρα πεσμένη, λαβωμένη, να την αναστήση με τον ιδρώτα του.

Στις 4-5-1941 μετά την απόφαση του Χίτλερ για απελευθέρωση και επαναπατρισμό όλων των Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου, αμέσως μόλις αυτοί αφοπλίζονταν «λόγω της γενναίας συμπεριφοράς τους» γράφει:
Χάρις εις την γενναιόφρονα χειρονομία του Αρχηγού του Γερμανικού Έθνους οι πολεμισταί μας επιστρέφουν στα σπίτια τους. Έτσι επιστρέφουν μ’ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν και μ’ ελαττωμένο τον πόνο τους.
(Το πόσο κράτησαν τις υποσχέσεις τους οι Γερμανοί στο ποστ μου Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ! έχω γράψει για την εμπειρία του από την επιστροφή του από την Αλβανία.)

Στις 6-5-1941:
Η Ευρώπη, αφού κατέλυσε την περίοδο της ειρήνης και με τον πόλεμο το καθεστώς του κόσμου αυτού, επέβαλε παντού μια καινούργια οργάνωσι όπου κυριαρχεί η διευθυνομένη αντιπλουτοκρατική οικονομία... Πρέπει να νοιώσουμε βαθειά τι γίνεται γύρω μας. Και να προσπαθήσουμε να συμμορφωθούμε με την καινούργια πραγματικότητα.

Στις 7-5-1941:
...Ο κ. πρωθυπουργός εκάλεσε τους δημάρχους “όπως αποκατασταθή παρά τω λαώ η ειλικρινής και ανυπόκριτος συνεργασία μετά της Γερμανίας”. Θα τολμούσα να προσθέσω μία λέξι ακόμα: Και ενεργητική. Ο μόνος τρόπος ν’ αντικρύσωμεν την “άνευ ορίων” καταστροφήν, όπως την εχαρακτήρισεν εις τον ιστορικόν του λόγον ο Χίτλερ. Ο μόνος δρόμος για να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να περισωθή ακόμη, είναι αυτός. Ειλικρινής και ενεργητική συνεργασία με τον νικητήν.
[...] Για όλους εμάς, οι οποίοι δεν ελιποτακτήσαμε, για λόγους καθαρώς τομαρικούς, αλλά μείναμε εδώ, να πιούμε μέχρι τρυγός το πικρό ποτήριον της δυστυχίας μαζί με τον Ελληνικό λαό, ένα μ’ αυτόν όπως είχαμε γίνει ένα με τον φαντάρο στο μέτωπο, δεν μπορεί να υπάρχη ούτε υπάρχει άλλη Ελλάς, απ’ αυτή που μένει ο αποστρατευθείς και καταματωμένος πολεμιστής μας, αυτός που μας γέμισε με δόξα και τώρα μας εξασφαλίζει το σέβας των νικητών.
Για μας δεν υπάρχει νησιώτικον κράτος. Ποίον νησιώτικον κράτος άλλως τε, όταν οι Γερμανοί καταλαμβάνουν δύο-δύο, τρία-τρία τα νησιά μας; Την Κρήτη; Την έχουμε και αυτή εδώ μαζί μας... Η Ελλάς, όλη η Ελλάς ζη σήμερα εδώ για να υποστή όλον το βάρος του εθνικού δράματος και να κυττάξη να συμμαζέψη τα αιματόβρεκτα ράκη της. Αυτό είναι μια πρώτη πραγματικότης που πρέπει να αναγνωρισθή και να ρυθμίζη τις ενέργειές μας».

Στις  8-5-1941:
«Οι Έλληνες είμαστε λαός περίεργος. Είχαμε κράτος ολοκληρωτικό και πολεμούσαμε με την σημαία των Δημοκρατιών... Τέτοιου είδους αντίφασις μετάγινε ποτέ στην πολιτική ιστορία; ... Φανταζόμουνα για μια στιγμή νίκη της σημαίας με την οποία πολεμούσαμε. Και γελούσα μέχρι δακρύων. Τι θα εσήμαινε η νίκη αυτή;... Πολιτική αυτοκτονία του νικητού. Τι θα γινότανε την επαύριον το ολοκληρωτικό καθεστώς μας; Στάχτη και καπνός. Αι αντιφάσεις όμως τελειώνουν εδώ; Τι γυρεύουν σήμερα μερικοί, ελάχιστοι ευτυχώς πια; Νοσταλγούν μετά την νίκη του ολοκληρωτικού καθεστώτος, την φιλελεύθερη οικονομία και την φιλελεύθερη φλυαρία των πλουτοκρατικών Δημοκρατιών. Ορίστε να συνεννοηθήτε...».



Την προσκόλληση του Μελά στην εκάστοτε εξουσία την έχει περιγράψει με ενάργεια το 1948 ο Θεοτοκάς:
 Σε παλαιότερα χρόνια ελευθεροτυπίας και μεγάλων εκλογικών αγώνων, όταν ο νέος κυβερνήτης πήγαινε να αναλάβει την εξουσία, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο πως θα έβρισκε στον προθάλαμο του πολιτικού γραφείου τον Σπύρο Μελά να τον περιμένει. Ηταν ο ίδιος ο Σπύρος Μελάς που λίγο πριν τον είχε καταγγείλει από τις στήλες του Τύπου ως εχθρό του λαού, ως προδότη των εθνικών ιδανικών. Τώρα τον άρπαζε με φωνή συγκινημένη, συχνά με δάκρυα στα μάτια (γιατί παρασύρεται σαν τους ηθοποιούς από τον ρόλο που παίζει και κλαίει αληθινά) και του έλεγε: "Είμαστε στο πλευρό σας, πρόεδρε, έτοιμοι για κάθε θυσία. Τραβάτε εμπρός και σας ακολουθούμε μέχρις εσχάτων". Ολος ο κόσμος ήξερε πως είχε πει τα ίδια λόγια στον αρχηγό της αντίπαλης παράταξης και πως θα τα ξανάλεγε με την πρώτη ευκαιρία.


 Ταυτόχρονα δεν είχε και κανένα πρόβλημα να εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας.
Το 1951 είχε μεταβεί στην Σουηδία εμφανιζόμενος σαν εκπρόσωπος της Ακαδημίας και των Ελλήνων συγγραφέων  και σε συνεργασία με τον πρέσβη της Ελλάδας επισκέφτηκε τα μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας και ενήργησε ώστε να μην απονεμηθεί το Νόμπελ στον Νίκο Καζαντζάκη χαρακτηρίζοντας τον κομμουνιστή!
Εξ αιτίας του Μελά ο Αλέξης Μινωτής είχε αποκαλέσει την Ελλάδα Μελάδα!
Το 1959 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.


Όμως εκτός από τον Καζαντζάκη την ίδια εχθρική συμπεριφορά επιφύλαξε και το 1966 για τον Σεφέρη όπως αναφέρει η γυναίκα του Μάρω Σεφέρη:
Ο Μελάς μας έκανε τον φίλο, αυτό ήταν το άσχημο. Θυμάμαι μια φορά που είχε έρθει να μας παραλάβει από το καράβι και του φώναζε από κάτω: "Ελα, έλα να σε κάνουμε ακαδημαϊκό!". Όταν όμως ο Σεφέρης πήγε να γίνει ακαδημαϊκός, ο Μελάς είναι ο άνθρωπος που ενήργησε το περισσότερο για να μη γίνει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι πέντε - έξι μέρες πριν πεθάνει μόνο και μόνο για να πάει να τον καταψηφίσει.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

H ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ




Θα ήταν μεγάλη παράληψη να μην συμπληρώσω το ποστ μου ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΛΑΤΕΙΑ με τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για αυτήν ειδικά την πλατεία, που φαίνεται πως εμπνέει τους στιχουργούς και τους συνθέτες όσο καμία άλλη της Ελλάδας.
Διαβάζοντας κανείς τους στίχους των τραγουδιών της τελευταίας 50ετιας  διαπιστώνει  ότι αντικατοπτρίζουν και τις αλλαγές που έχει υποστεί η πλατεία στο πέρασμα του χρόνου.
Είμαι σίγουρος πως όλοι ξέρουν το τραγούδι «Ομόνοια Πλας» που έγραψε ο Μενέλαος Θεοφανίδης σε στίχους των Γιώργου Ασημακόπουλου, Βασίλη Σπυρόπουλου και Παναγιώτη Παπαδούκα.
Το τραγούδησαν το 1954 πρώτη  η Ρένα Βλαχοπούλου και σχεδόν ταυτόχρονα η Σοφία Βέμπο με τεράστια επιτυχία.

Σαν την Πλας Πιγκάλ από χρόνια
μια πλατεία πολύ κεντρική
στην Αθήνα μας είναι η Ομόνοια
που είναι η φήμη της ιστορική

Σε κάθε γωνία επτά καφενεία
καρέκλες με κόσμο γεμάτες
και ταξί που ψαρεύουν πελάτες
Κομψοί και ωραίοι, πολίσμαν τροχαίοι
πεντ’ έξι παλιές μπυραρίες
καυγαδάκια στις αφετηρίες

Καμπαρέ με jazz band και belles femmes
με ταμπέλες που λένε welcome
Τι ρυθμός και ζωή και κοσμοσυρροή
μέρα νύχτα και ως το πρωί.

Και τα ανθοπωλεία σειρά στην πλατεία
τριάντα περίπτερα πλάι
κι από κάτω Μετρό που περνάει
Πιο εκεί, κουλουρτζή, ο ταμπλάς
Να η Ομόνοια Πλας.

Μια πλατεία παλιά όλο χάρη
όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς τα εκεί
Και μαζεύονται και οι φαντάροι
το απόγευμα την Κυριακή.

Πλατεία κοκέτα, χαλιά σε πακέτα,
τσατσάρες, στυλό και λαχεία
και χαζοί από την επαρχία.
Δυο μέτρα πιο κάτω, πολύ ορεξάτο
perfume ενα γύρω σκορπίζει
το ντονέρ το κεμπάπ που γυρίζει.

Και αργά από κάποιο στενό
για βολτίτσα προβάλλει ο Ζανό.
Τι ρθυμός και ζωή και κοσμοσυρροή
μέρα νύχτα και ως το πρωί.

Και πριν ξημερώσει, ξενύχτηδες τόσοι
περνούνε να παν για το σπίτι
ενώ το πρώτο τραμ σκάει μύτη.
Πιο εκεί, κουλουρτζή, ο ταμπλάς
Να η Ομόνοια Πλας.

Διαβάζοντας κανείς τους στίχους του τραγουδιού του έρχεται αμέσως η εικόνα μιας πλατείας που σφύζει από ζωή από τα κέντρα και τα κεφενεία που υπάρχουν εκεί και από το ποικιλόχρωμο πλήθος που την κατακλύζει.
Αυτή πράγματι ήταν η εικόνα της την δεκαετία του 50 αλλά και του 60.


Εδώ η Ρένα Βλαχοπούλου το τραγουδά στην επιθεώρηση "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο-100 χρόνια επιθεώρηση". Θέατρο Ακροπόλ, 1992-93.
Η τρίτη μεγάλη τραγουδίστρια που το έχει ερμηνεύσει είναι το 1980 η Μαρινέλα.
Βέβαια καθώς περνούσαν τα χρόνια η πλατεία ήταν αναπόφευκτο, μέσα στα πλήθη που κυκλοφορούσαν και διασκέδαζαν εκεί, να αποτελεί και πόλο έλξης αρκετών ομοφυλόφιλων που αναζητούσαν σε αυτήν μια ευκαιριακή συντροφιά.
Ο αγαπητός φίλος Θ.Φ., μου έστειλε λοιπόν μια παράφραση του Ομόνοια Πλας στα Καλιαρντά, ευτυχώς με την ερμηνεία των λέξεων, που χωρίς το γνωστό λεξικό του Ηλία Πετρόπουλου (ΤΑ ΚΑΛΙΑΡΝΤΑ-1971 Νεφέλη) δεν είναι εύκολο να την καταλάβει κανείς.




Το 1970 ο Γιάννης Καλατζής  τραγούδησε το Ένα βράδυ στην Ομόνοια, του  Σταύρου Κουγιουμτζή, σε στίχους Σώτιας Τσώτου.

Ένα βράδυ στην Ομόνοια
έπεσε βαθιά διχόνοια,
τσακωθήκαν δυο λεβέντες
κι είπανε βαριές κουβέντες.

Μια μικρή απ’ την Κυψέλη
που καθένας τους τη θέλει
ήταν, λένε, η αιτία
να βουίξει η πλατεία.

Βγήκε κόσμος στα μπαλκόνια,
σταματήσαν τα καμιόνια,
κι από γύρω τα γκαρσόνια
τους φωνάζανε "ομόνοια!".

Μια μικρή απ’ την Κυψέλη
που καθένας τους τη θέλει
ήταν, λένε, η αιτία
να βουίξει η πλατεία.

Ψεύτικη ζωή μπαπέσα,
σηκωτούς τούς πάνε μέσα,
και εκείνη η μοιραία
φεύγει μ’ άλλονε παρέα.

Πιο μεγάλη καταφρόνια
δεν ξανάδαν τα μπαλκόνια,
ένα βράδυ στην Ομόνοια,
ένα βράδυ στην Ομόνοια.


Όμως η Ομόνοια την δεκαετία του 70 περιστοιχίζεται πλέον από πλήθος νέα κτήρια που στεγάζουν διάφορα γραφεία και ως εκ τούτου υπάρχει εκεί ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων. ΄
Έτσι το 1976 η Αρλέτα σε μουσική και στίχους του Στέφανου Χρυσοστομίδη μας τραγουδά για Το κορίτσι στην Ομόνοια.

Το κορίτσι που δουλεύει στην Ομόνοια
τρίτος όροφος γραφείο δεκατέσσερα
χτυπάει τα πλήκτρα της γραφομηχανής
οχτώ ώρες την ημέρα πλην της Κυριακής.

Κάθε που κουδουνίζει το τηλέφωνο
το πρωί με κέφι, μ’ ακεφιά τ’ απόγεμα
με καθαρή φωνή απαντάει στ’ ακουστικό
ποιος είστε και τι θέλετε παρακαλώ.

Να την που σταματάει να ξεκουραστεί
να καπνίσει ένα τσιγάρο απ’ το πακέτο της
στο κάδρο η θάλασσα αφρίζει αγριεμένη
απέναντι στον τοίχο καρφωμένη.

Το κορίτσι που δουλεύει στην Ομόνοια
τρίτος όροφος γραφείο δεκατέσσερα
παίρνει στα είκοσι τον βασικό μισθό
στα εξήντα το εφάπαξ και τη σύνταξη.


Την 10ετία του 1980 η εικόνα της πλατείας έχει χάσει πλέον την λάμψη της και ενώ την ημέρα αποτελεί μέρος διερχομένων Αθηναίων και τόπο συνάντησης επαρχιωτών, την νύχτα συγκεντρώνει όλο και πιο περιθωριακά στοιχεία, άτομα που αναζητούν τον αγοραίο έρωτα και ναρκομανείς που ψάχνουν για την δόση τους.
Έτσι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδά το 1982 το Χαράματα Ομόνοια σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του Μάνου Λοΐζου.

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια,
σαν σ' ένα όνειρο θολό,
γωνιά και στέκεις, ακούς κυνηγητό,
κάτι σαν τρέχτε, φονικό.
Γωνιά και στέκεις, κάτι σαν φονικό
ή γύρνα πίσω, σ' αγαπώ.

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια,
Ελλάς Οτέλ στην Αθηνάς,
για πόσο πάει κι όχι πως θες να πας
κι όμως ρωτάς, ξαναρωτάς.
Για πόσο πάει κι όχι πως θες να πας,
έτσι με κάποιον να μιλάς.

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια,
την ώρα που όλα είναι κλειστά,
σαν φως αστράφτει κι ας μην υπάρχει πια,
εκείνη σου χαμογελά.
Σαν φως αστράφτει κι ας μην υπάρχει πια,
εκείνη γίνεται αγκαλιά.


Τον ίδιο χρόνο ο Νίκος Μαμαγκάκης μελοποιεί στον δίσκο του Κέντρο Διερχομένων στίχους του Γιώργου Ιωάννου και η Ελευθερία Αρβανιτάκη ερμηνεύει σε αυτόν την Ομόνοια που απεικονίζει και αυτό με γλαφυρότητα την κατάσταση που επικρατούσε στην πλατεία.

Πήγα να σε περιμένω
στης Ομόνοιας το σταθμό
μεσ’ στο βράδυ μεσ’ το κρύο
μέσα στο κυνηγητό

Έλεγα πως θα περάσεις,
είναι πέρασμα μεγάλο
από δω περνούνε όλοι
και για το `να και για τ’ άλλο

Μη μιλάς και μη κουνιέσαι
δείξε σοβαρότητα
μη μας πάρει κάνα μάτι
και ζητούν ταυτότητα

Πολιτσμάνοι κι αστυνόμοι
χύμα ανθρώποι που περνούσαν
με κοιτάγανε στα μάτια
κι άλλοι μου χαμογελούσαν

Μόνη είμαι μεσ’ το κρύο
γύρω μου όλο φαντάροι
νοσταλγώ το δημαρχείο
και τη πιάτσα στο Βαρδάρη

Μη μιλάς και μη κουνιέσαι
δείξε σοβαρότητα
μη μας πάρει κάνα μάτι
και ζητούν ταυτότητα

Μόνη είμαι μεσ’ το κρύο
γύρω μου όλο φαντάροι
νοσταλγώ το δημαρχείο
και τη πιάτσα στο Βαρδάρη

Μη μιλάς και μη κουνιέσαι
δείξε σοβαρότητα
μη μας πάρει κάνα μάτι
και ζητούν ταυτότητα


Μια άλλη εικόνα για την Ομόνοια μας δίνει το 1988 ο Γιάννης Μαρκόπουλος με το τραγούδι του Οδός Ίωνος 5 σε στίχους του Κώστα Βίρβου και με την μοναδική φωνή του Λεωνίδα Βελή.
Η οδός Ίωνος είναι το δρομάκι που βρίσκεται μπροστά από τον κινηματογράφο ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ και γι΄αυτό τον λόγο έχει μετονομαστεί σήμερα σε Μαρίκας Κοτοπούλη.
Στην Ίωνος 5 υπήρχε από το 1946 μέχρι το 1962 το μπαράκι του Μάριου στο οποίο μαζεύονταν όλοι οι λαϊκοί συνθέτες και τραγουδιστές .Ο Βίρβος ήταν από τους μόνιμους θαμώνες και έτσι στους στίχους του περνούν όλοι οι γνωστοί λαϊκοί καλιτέχνες της εποχής.
«Όποιος δεν ήπιε ούζο στου «Μάριου» δεν λογίζεται για μπουζουξής...» έλεγε ο γενάρχης του μπουζουκιού, ο Μάρκος Βαμβακάρης.

Ίωνος μέσα στο στενό, στο Μάριο το Συριανό
πήγαινανε να πιουν ρακί οι καλλιτέχνες οι λαϊκοί.

Ο Στράτος ο "τεμπέλης" με το "βραχνό" το Μάρκο
που χάλαγε ο κόσμος σαν βγαίνανε στο πάλκο,
ο "Βλάχος" ο Τσιτσάνης κι η Νίνου η Μαρίκα,
η Σωτηρία Μπέλλου με μια παρέα γλύκα.

Ίωνος μέσα στο στενό, στο Μάριο το Συριανό
επήγαινε κι ο "σερ Μπιθί" πινάκλ να παίξει και ραμί,
ο Παπαϊωάννου ο "ψηλός" κι ο Καζαντζίδης ο ντροπαλός,
ο Μπάτης που ’ταν παλιατζής και ο "κομψός" ο Κυριαζής.

Τα πιο καλά μπουζόυκια ο "Ντίλιγκερ" κι ο "Σπόρος",
εδώ κι ο Τσαουσάκης, κάθε τραγούδι ντόρος.
Χρυσίνης, Περιστέρης, οι δυο μαέστροι τότες,
αυτοί στις εταιρείες σού άνοιγαν τις πόρτες.

Ίωνος μέσα στο στενό, στο Μάριο το Συριανό
η Ευτυχία μας η "Γριά" πουλούσε στίχους μπιρ παρά.

Να κι ο "Κοριός" με τον Πετσά και το Νταράλα το Λουκά,
ο Χατζηχρήστος ο "γλυκός" κι ο Δερβενιώτης ο "χοντρός".

Ο Χιώτης ο Μανώλης, ο "Γκραν Αριστοκράτης"
μαζί κι η Μαίρη Λίντα με τα γουναρικά της.
Ο Τόλιος ο Καλδάρας καθόταν στη γωνία,
τον πήρε το μπουζούκι απ’ τη Γεωπονία.

"Τσάντας ο Λόγιας" πάντα εδώ, Βασιλειάδης το σωστό,
ο Λαύκας και ο "Μπιρ Αλλάχ" κι η όμορφη "Χανούμ Σεβάχ".
Να κι ο Ζαμπέτας προσπαθεί στις εταιρείες για να μπει,
η Γκρέυ και ο Γαβαλάς που τότες ήτανε ψαράς.

Το Γκόγκο τον Δημήτρη τον λέγαν "Μπαγιαντέρα"
γιατί για μπαγιαντέρες τραγούδησε μια μέρα.
Ο Σταύρος Τζουανάκος κι ο Γιώργος ο Μητσάκης,
να κι ο Κολοκοτρώνης και ο Καραπατάκης.
Ταλέντο φωτεινό, που λες, μα πούλαγε τις μουσικές.

Ίωνος μέσα στο στενό επήγαινα παιδί κι εγώ,
επήγαινα παιδί κι εγώ Ίωνος μέσα στο στενό.


Το 1992 έρχεται η σειρά της Άντζελας Δημητρίου να τραγουδήσει την Ομόνοια σε στίχους Πάνου Φαλάρα και μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου.
Η εικόνα του πρώτου στίχου είναι πολύ γνωστή σε όλους τους Αθηναίους που πριν να γυρίσουν σπίτι τους μετά την σαββατιάτικη νυχτερινή τους έξοδο έκαναν μια στάση στην Ομόνοια για να αγοράσουν τις εφημερίδες της Κυριακής που πρώτα κυκλοφορούσαν εκεί.

Ομόνοια μεσάνυχτα και κάτι,
η Ρόζα ψάχνει πάλι για πελάτη.
Εφημερίδες στη γωνία και κουλούρια,
τα ίδια πρόσωπα μα και καινούρια.
Κουρασμένοι μετανάστες και ξενύχτες
στα παγκάκια να μετράν σιωπές και νύχτες.

Τι να πω για την αγάπη τώρα;
"Καληνύχτα, πέρασε η ώρα!"

Ομόνοια μεσάνυχτα και κάτι,
η νύχτα κλείνει πονηρά το μάτι.
Συνωμοσία της σιωπής και του θανάτου
και κάποιος κρύβεται μες στη σκιά του.
Ένας κόσμος μοναξιάς και αμαρτίας
κάθε νύχτα στην οθόνη της πλατείας.

Τι να πω για την αγάπη τώρα;
"Καληνύχτα, πέρασε η ώρα!"


Το 1996 τα Ημισκούμπρια  έχουν μια σπαρταριστή  παρλάτα στο Ομόνοια Βικτώρια ζωντανεύοντας το συνηθισμένο ακρόαμα των επιβατών του μετρό με τους διάφορους που ζητιανεύουν στα βαγόνια .


Μπαίνοντας στον αιώνα μας το 2003 η Ελένη Τσαλιγκοπούλου σε στίχους και μουσική Νίκου Ζούδιαρη τραγουδά και αυτή για την Ομόνοια που το Σάββατο το βράδυ εμφανίζει πάντα ιδιαίτερη κίνηση.

Σάββατο βράδυ, Ομόνοια
Ντυμένη στα γιορτινά
Η ανάγκη φτιάχνει τα όνειρα
Κι η ανάγκη τα προσπερνά

Γύρω ο κόσμος πολύφωνος
Στα φώτα, τους προβολείς
Να με κοιτάζεις αμήχανος
Να προσπαθείς να μου πεις

Ποιο βυθό να σου χαρίσω
ποια σιωπή να κρυφτείς;
Σκέφτομαι να σου μιλήσω
Τρέμω μη με φοβηθείς

Με την αλήθεια κατάματα
Κάτω από ξένο ουρανό
Ησύχασε, είναι χαράματα
Κοιμήσου, θά `μαι εδώ.


Την ίδια χρονιά η Νένα Βενετσιάνου γράφει την μουσική σε στίχους Θόδωρου Ποάλα και τραγουδά το Μάνα Ομόνοια έχοντας ως έμπνευση την πολυεθνική της πλέον εμφάνιση από τους μετανάστες που συγκεντρώνονται εκεί.

Μάνα Ομόνοια εδώ θα μείνω να κοιτώ
όταν φεύγεις τον καπνό,
μάνα Ομόνοια μ’ ένα φλιτζάνι αδειανό.
Μάνα Ομόνοια δίπλα στα ντόρτια
οι διπλές κι όλου του κόσμου οι φυλές.

Μάνα Ομόνοια εγώ στα μάτια σε κοιτώ,
όπως θα φεύγει ο καιρός θα με δικάζει.
Μάνα Ομόνοια το σιντριβάνι, τα καφενεία, τα σινεμά,
Μάνα Ομόνοια ανάβεις φώτα μα δε σβήνεις τη σκουριά.
Μάνα Ομόνοια εδώ και χρόνια του κόσμου μαμά.


Το 2006 ο Φίλιππος Πλιάτσικας γράφει την μουσική σε στίχους Όλγας Στεργιούδη και τραγουδάει το Εγνατία-Ομόνοια.

Χωρίς μιλιά στο βλέμμα σου ξενύχτισα,
τα λόγια είναι της ψυχής η εξορία.
Ήσουν μαζί όταν κοιμόμουν κι όταν ξύπνησα
λύτρωση τούτη η εμμονή και τιμωρία.

Μια πόλη χτίσαν οι τρελοί πίσω απ’ τα όνειρα,
εκεί που οι άγγελοι πουλάνε τα φτερά τους,
εκεί που βρίσκει η Εγνατία την Ομόνοια
και εξηγούν γιατί σκοτώνουν τα παιδιά τους.

Με τα παιχνίδια σου άλλοι παίξαν και μεγάλωσαν,
κάηκαν όμορφα για μια φωτογραφία.
Σε ποια Ανάσταση τα χέρια μας αντάμωσαν
και έμαθα πάνω σου γραφή και ισορροπία.

Μια πόλη χτίσαν οι τρελοί πίσω απ’ τα όνειρα,
εκεί που οι άγγελοι πουλάνε τα φτερά τους,
εκεί που βρίσκει η Εγνατία την Ομόνοια
και εξηγούν γιατί σκοτώνουν τα παιδιά τους.

Οι δρόμοι με πήραν απ’ το χέρι και με σταύρωσαν
σε μια διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα.


Θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα με ένα πρόσφατο πανκ τραγούδι του 2013 που μπορεί ηχητικά μεν να μην αρέσει στους περισσότερους, σε στίχους της Πάολα, είναι  όμως αντιπροσωπευτικό της  εικόνας που παρουσιάζει η πλατεία σήμερα.
Είναι το ομόνοια 80  από το συγκρότημα ατζινάβωτο φέγι  που στα καλιαρντά σημαίνει  απροσδιόριστου φύλου.

Ομόνοια το βράδυ
Ο αέρας μυρίζει υποκρισία και πανικό
Ο αέρας βρωμάει συλλήψεις και διαπόμπευση
Η κάμερα της ασφάλειας σε στοχεύει
Σημαδεύει τις αισθήσεις σου
Σε παραπέμπει στα μπουντρούμια του τετάρτου
Όπου φωλιάζει η ηθική και η τάξη
Εμείς περιφερόμαστε
Ανάμεσα στα απόβλητά σας
Που για 'να χιλιάρικο εκπορνεύουνε το μύθο τους
Περιφερόμαστε και περιμένουμε
Για ένα νεκρό γαμήσι -- κερδισμένο με μάχη
Που ίσως μας κρατήσει γι' απόψε (ΔΙΣ)
Η ομόνοια δεν έχει όνειρα
Εφιάλτες έχει κι ανθρώπους
Που φτύνουνε ανθρώπους
Έτσι για τον αντρισμό